In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met Mies Thelosen-Gerrits.
Op 28 augustus 1936 wordt in Overloon een bijzondere vrouw geboren: Mies Gerrits. Als Mies volwassen is, trouwt ze met Theo Thelosen uit Haps. De twee besluiten samen in Venlo te gaan wonen en krijgen twee zoons, waarvan er inmiddels een is overleden. Ook hebben Mies en Theo twee kleinkinderen en zelfs twee achterkleinkinderen.
In haar jeugd speelde Mies altijd korfbal bij de Overloonse vereniging WIK. Daarnaast keek ze samen met Theo altijd naar voetbal. Op een dag verscheen er een advertentie in de krant, waarin scheidsrechters geworven werden. Mies vond dat echt iets voor Theo, maar Theo had te maken met onregelmatige werkdiensten en antwoordde met: “Dan ga jij dat toch doen, Mies?” En dat advies was niet aan dovemansoren gericht. In 1969 volgde Mies de scheidsrechterscursus en ze slaagde zelfs cum laude. Op 21 maart 1970 floot Mies als eerste vrouwelijke scheidsrechter in Nederland de wedstrijd Venlosche Boys A (O19) tegen Reuver A (O19). De KNVB stelde haar enkel aan voor jeugd- en dameswedstrijden. Herenteams fluiten was uit den boze en ook promoties zaten er niet in voor Mies. Maar via de aanstellingen voor oefenwedstrijden kon ze echter toch herenteams fluiten.
Mies floot veertien jaar wedstrijden voor de KNVB, tot tevredenheid van eenieder. Daarna werd ze scheidsrechtersrapporteur en -begeleider. Binnen de SVO vervulde ze jarenlang een bestuursfunctie, verzorgde Mies de lotto en was ze daarnaast verantwoordelijk voor de aanstellingen van oefenwedstrijden.
In haar loopbaan als scheidsrechter had Mies de leiding over veel mooie duels. Toch is de wedstrijd FCV-Venlo A (O19) – IVO Velden A (O19) in het Ven haar in negatieve zin bijgebleven, omdat spelers haar uitscholden en zeer nare verwensingen naar haar hoofd slingerden. Maar zelfs deze wedstrijd floot Mies uit onder het motto “alles zien, niets horen”.
Ook naast het fluiten was Mies Thelosen-Gerrits bezig met sport. Zo zat ze in de Venlose sportraad en organiseerde ze sportlessen op scholen. Tevens leerde ze golfen. Wat betreft de SVO geldt dat Mies zich in Huize Unicum een ander mens voelt, daar is ze – zoals ze dat zelf zegt – helemaal thuis. Helaas zien we haar niet meer op d’n Berg in verband met de ziekte van Theo, maar gelukkig zit de SVO nog altijd in het hart van Mies. Mede dankzij Mies Thelosen-Gerrits is de SVO de vereniging geworden die ze nu is en daar mogen we haar dankbaar voor zijn. Kortom, Mies is een voorbeeld voor ons allen!