Op zaterdag 19 januari was het zover. Voor het eerst in haar historie mocht de SVO haar titel op het NK Zaalvoetbal verdedigen. De organisatie lag dit jaar in handen van maar liefst 4 COVS verenigingen; nl. de groepen Amsterdam, Alkmaar, Zaanstreek en Haarlem. Met zo’n organisatie viel wat vuurwerk te verwachten! Pas in november werd de locatie van het evenement bekend. Het NK 2019 zou plaatsvinden in het alleruiterste puntje van Noord-Holland, Den Helder. Voor de meesten van ons ruim tweeëneenhalf uur rijden, voor een enkeling zelfs nog een uurtje verder. Maar ook dit kon 8 fanatiekelingen, aangevuld met fotograaf Daphne en mascotte Fabian, er niet van weerhouden om in alle vroegte koers te zetten richting Den Helder.
Na een voorspoedige reis, waarvan de laatste 80 kilometer door onontdekt Noord-Hollands niemandsland, waren we ruim op tijd aanwezig in de thuishaven van zaalvoetbal-eredivisionist ZVV Zeemacht. In deze zaal met slechts één speelveld zouden we het moeten opnemen tegen Alkmaar, Drachten en Deventer.
Op weg naar de tweede titel op rij, mochten we beginnen tegen een oude bekende, namelijk de tegenstander in de halve finale van 2018, Alkmaar. De wedstrijd kon niet beter beginnen voor onze mannen, want al in de eerste minuut schoot Marco een vrije schop tegen de touwen. Heel lang konden we er niet van genieten, want de Alkmaarders trokken de stand ook weer heel snel gelijk. In deze eerste wedstrijd kwamen we heel moeilijk aan het voetballen. Enerzijds doordat Alkmaar ons meteen vastzette, anderzijds doordat we de bal voorin niet in de ploeg wisten te houden. Wie het er ook niet makkelijker op maakte, was de scheidsrechter van dienst. Bij letterlijk elk duel volgde een fluitsignaal, en voor de tien hoofdrolspelers op het veld was het elke keer weer een volslagen verrassing welke kant de beste man op zou wijzen. De eerlijkheid gebied te zeggen dat de Alkmaarders meer nadeel hadden van de warrige beslissingen dan de Venlonaren.
Gelukkig voor ons viel het kwartje de goede kant op. Wederom was hier een vrije schop voor nodig. Ditmaal was het Springplank Paul die de bal uit een moeilijke hoek onhoudbaar binnenschoot. Toen twee minuten later Marco een lange bal fantastisch controleerde en de 3-1 achter de keeper schoot, was de match gelopen. De 3-2 vlak voor tijd kon daar niks meer aan veranderen.
De tweede drempel op weg naar de finale bestond uit de collega’s van Drachten. Tegen deze ploeg kwamen we veel beter aan het voetballen toe. Toch duurde het lange tijd voordat we dit in doelpunten om wisten te zetten. Een gouden wissel vlak voor tijd bracht de juiste speler op de juiste plek. Twee goals van Jordy, waarvan weer ééntje uit een vrije schop, braken de ban en brachten ons drie noodzakelijke punten.
In de laatste poulewedstrijd tegen Deventer hadden we genoeg aan één punt om als eerste te eindigen in de poule en zo angstgegner Boxmeer/Cuijk te ontlopen in de halve finale. Deventer, onze tegenstander in de gewonnen veldfinale van 2018, moest winnen om door te gaan naar de halve finales. De start was furieus. Al na twee minuten kon Geert, na een schitterende aanval over meerdere schijven, de bal heel rustig het doel in dribbelen na een prachtige voorzet van Marco. Deventer wist nog even terug te komen, maar de geelblauwe Venlosche trein was eindelijk op stoom. Goals van Marco (3x) en Paul (2x) brachten ons naar een heerlijke en makkelijke 6-2 winst.
Met 11 goals voor en slechts drie tegen gingen we in een zetel door naar de halve finale. In deze halve finale was Zeeuws Vlaanderen de tegenstander. De Zeeuwen, die elk jaar weer meedoen om de bovenste plekken, waren als tweede geëindigd achter Boxmeer/Cuijk.
Heel even zag het er slecht uit, toen de verzorgd voetballende en uitermate sportieve tegenstander tot tweemaal toe op voorsprong kwam. Maar de Venlonaren raakten niet in paniek, bleven rustig en lieten het balletje rondgaan. In het tweede gedeelte van de wedstrijd bogen we uiteindelijk dan ook de stand in ons voordeel. Dankzij wederom drie goals van Marco en treffers van Paul en Jordy wonnen we de halve finale afgetekend, maar enigszins geflatteerd, met 5-2.
Zo konden we op ons dooie gemakkie gaan kijken wie de winnaar zou worden van de andere halve finale tussen Boxmeer/Cuijk en Alkmaar en dus onze opponent zou worden in de eindstrijd. De Brabanders wisten een flitsend begin geen passend vervolg te geven en verloren uiteindelijk in de laatste seconde van Alkmaar. Een uitslag die door de Venlonaren niet als ongunstig werd beschouwd, aangezien de moeite die wij op sportief vlak altijd hebben met de collega’s uit Boxmeer en omgeving. Dat ook zij ons het liefste ontlopen bleek overigens wel uit hun reacties tijdens onze halve finale.
Wederom een wedstrijd tegen de jonkies van Alkmaar dus. Hoewel we de beide eerdere ontmoetingen met 3-2 van hun hadden gewonnen, was er van enige onderschatting absoluut geen sprake. Enerzijds vanwege de moeite die we beide partijen tegen hun hebben gehad, anderzijds ook door het besef dat de Alkmaarders hun defensieve organisatie per wedstrijd beter op orde kregen.
Beide teams gingen voorzichtig van start. Het balletje ging rond en van echte kansen was amper sprake. Na acht minuten kwamen wij op voorsprong. Marco, die wegens twee verschoven wervels onder de spierverslappers en ontstekingsremmers zat, maar toch een dijk van een NK neerzette, schoot de 1-0 op het scorebord. Helaas konden we deze voorsprong niet lang vasthouden. Amper een minuut later viel de gelijkmaker, toen Koen een hard schot nog wist te stoppen, maar helaas de rebound moest toestaan.
Met tegenslagen kunnen we inmiddels wel omgaan, en het woord ‘paniek’ staat niet in het Groet Venloosch Woardebook.
Na 13 minuten trapte Jordy dan ook de 2-1 tegen de touwen. Maar ook na deze treffer wisten we de voorsprong niet lang vast te houden. Twee minuten later viel een afgeketste bal tussen twee verdedigers in voor de voeten van een Alkmaarder. Deze liet zich het buitenkansje niet ontnemen en zette zijn ploeg voor de tweede keer op gelijke hoogte.
Waar wij het geluk hadden na de slechte ervaring in de eerste poulewedstrijd telkens de betere van de twee scheidsrechters te treffen, werd deze finale geleid door beide heren tezamen. Dat 1+1 niet per definitie 2 betekent, bleek wel weer. Waar de beslissingen van de ene arbiter consequent en voorspelbaar waren, was zijn collega aan de overkant nog even onnavolgbaar als in de eerste poulewedstrijd. Met het verschil dat zijn beslissingen nu voornamelijk in ons nadeel uit vielen. Toppunt was de overduidelijke overtreding op Paul vlak voor tijd, die door deze man luid en duidelijk werd weggewuifd, maar tegelijkertijd door zijn collega terecht werd afgefloten en zelfs bestraft met een gele kaart en een tijdstraf. Helaas wisten wij de man-meer situatie niet uit te buiten, en werden beide partijen zo veroordeeld tot de loterij die strafschoppenserie heet. Aanvoerder Geert won de toss en dus mocht de SVO beginnen. Keeper Koen faalde niet en zette de 1-0 op het bord. Ook Alkmaar scoorde en bracht de stand gelijk. Mark liep naar de stip, en schoot de bal á la Neeskens snoeihard hoog door het midden. Maar ook hier trok Alkmaar de stand gelijk. Nu was het de beurt aan Marco. Waar hij tijdens de reguliere speeltijd uit alle hoeken de ene na de andere bal binnenschoot, belandde deze inzet op de paal. Alles wat Alkmaar een warm hart toe droeg juichte. Één rake bal en de titel was voor hun. Maar onze zwarte panter in het doel dacht daar anders over en ranselde de inzet uit het doel. Nu was het om en om. Jordy trapt hard en hoog binnen. Ook Alkmaar scoort. Paul is nemer 5. Ook Paul speelde een sterk NK en was enorm belangrijk met zijn goals en acties. Helaas eindigt zijn inzet dit keer op de binnenkant van de paal. Alkmaar faalt niet en wint het NK 2019.
Na winst op het NK Zaal 2018 en de winst op het NK Veld 2018 was ons de drie-op-een-rij helaas niet gegund. Winst was, na de tweede plek op het DK twee weken eerder, noodzakelijk om plaatsing voor het NK 2020 af te dwingen. Gelukkig is Venlo in de race (tijdens de prijsuitreiking noemde het organiserend comité het al een feit) om het volgende NK Zaal te organiseren. Mocht het zover komen, zullen wij uiteraard weer acte de présence geven en ons beste beentje voortzetten om de eer en de grootste beker in het Stedje van Lol en Plezeer te houden!
