In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met Carlo Jacobs.

Carlo Jacobs is een Venlonaar in hart en nieren. Op 20 december 1958 werd Carlo geboren in ut stedje van lol en plezeer. Ook is Carlo getogen in Venlo en woont hij tegenwoordig samen met zijn vrouw Marleen. Samen hebben ze twee zonen en een kleinkind. Van beroep is Carlo planner bij Gilde Opleidingen in – hoe kan het ook anders – Venlo.

Al vanaf zijn achtste komt Carlo wekelijks op de voetbalvelden. In eerste instantie als speler van Quick Boys in Venlo-Zuid, maar na zijn dertigste vooral als trainer van zijn eigen zoons bij de Venlosche Boys. Ook bij de wedstrijden van zijn zoons was een scheidsrechter natuurlijk noodzakelijk. Alleen die was er niet altijd, zo bleek in de praktijk. Carlo hief zichzelf daarom in het zwarte pak en zo nam hij voor het eerst de fluit ter handen. Later ook als KNVB-scheidsrechter, maar tegenwoordig vooral nog als jeugdscheidsrechter bij de Venlosche Boys. Maar waarom fluit Carlo voornamelijk jeugd en geen senioren? Bij de jeugd ervaart hij veel minder gezanik en gezever dan bij de senioren. Voor hem is de keuze dus eenvoudig om jeugdwedstrijden te leiden. Carlo houdt van het fysieke aspect van het fluiten: gewoon lekker in beweging zijn. Maar zijn voornaamste drijfveer is dat hij plezier heeft in zijn rol als scheidsrechter. En dat het fluiten in Carlo’s bloed zit, blijkt uit het feit dat hij bovendien scheidsrechterscoördinator van de Boys is.

In het leven van iedere scheidsrechter zitten hoogte- en dieptepunten. Voor Carlo geldt dat hij niet lang hoeft na te denken over zijn mooiste wedstrijd. Dat was namelijk FC VVV O17 tegen Borussia Mönchengladbach O17 in Stadion De Koel. De minst prettige wedstrijd was bij TOP Oss, waar Carlo een assistent-scheidsrechter wegstuurde en hij daardoor behoorlijk werd uitgescholden door het publiek. Maar, Carlo gooide het fluitje er niet bij neer en bleef, gedreven door zijn passie, actief als scheidsrechter. Naast het fluiten vormt muziek een belangrijk onderdeel in Carlo’s leven. Hij speelt de schuiftrombone en speelt daarmee in de brassband van muziekvereniging Valuas en in de joekskapel Schots en Scheif. Over de SVO spreekt Carlo alleen maar lof, met name over de diversiteit van de vereniging. Jong en oud zijn allen onderdeel van de vereniging en nieuwe leden worden direct betrokken bij alle activiteiten die de vereniging haar leden te bieden heeft. Dat siert de SVO volgens Carlo. Het is dan ook fijn dat Carlo zich thuis voelt bij onze vereniging. En de SVO is op haar beurt trots op leden als Carlo!

In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met Mies Thelosen-Gerrits.

Op 28 augustus 1936 wordt in Overloon een bijzondere vrouw geboren: Mies Gerrits. Als Mies volwassen is, trouwt ze met Theo Thelosen uit Haps. De twee besluiten samen in Venlo te gaan wonen en krijgen twee zoons, waarvan er inmiddels een is overleden. Ook hebben Mies en Theo twee kleinkinderen en zelfs twee achterkleinkinderen.

In haar jeugd speelde Mies altijd korfbal bij de Overloonse vereniging WIK. Daarnaast keek ze samen met Theo altijd naar voetbal. Op een dag verscheen er een advertentie in de krant, waarin scheidsrechters geworven werden. Mies vond dat echt iets voor Theo, maar Theo had te maken met onregelmatige werkdiensten en antwoordde met: “Dan ga jij dat toch doen, Mies?” En dat advies was niet aan dovemansoren gericht. In 1969 volgde Mies de scheidsrechterscursus en ze slaagde zelfs cum laude. Op 21 maart 1970 floot Mies als eerste vrouwelijke scheidsrechter in Nederland de wedstrijd Venlosche Boys A (O19) tegen Reuver A (O19). De KNVB stelde haar enkel aan voor jeugd- en dameswedstrijden. Herenteams fluiten was uit den boze en ook promoties zaten er niet in voor Mies. Maar via de aanstellingen voor oefenwedstrijden kon ze echter toch herenteams fluiten.

Mies floot veertien jaar wedstrijden voor de KNVB, tot tevredenheid van eenieder. Daarna werd ze scheidsrechtersrapporteur en -begeleider. Binnen de SVO vervulde ze jarenlang een bestuursfunctie, verzorgde Mies de lotto en was ze daarnaast verantwoordelijk voor de aanstellingen van oefenwedstrijden.

In haar loopbaan als scheidsrechter had Mies de leiding over veel mooie duels. Toch is de wedstrijd FCV-Venlo A (O19) – IVO Velden A (O19) in het Ven haar in negatieve zin bijgebleven, omdat spelers haar uitscholden en zeer nare verwensingen naar haar hoofd slingerden. Maar zelfs deze wedstrijd floot Mies uit onder het motto “alles zien, niets horen”.

Ook naast het fluiten was Mies Thelosen-Gerrits bezig met sport. Zo zat ze in de Venlose sportraad en organiseerde ze sportlessen op scholen. Tevens leerde ze golfen. Wat betreft de SVO geldt dat Mies zich in Huize Unicum een ander mens voelt, daar is ze – zoals ze dat zelf zegt – helemaal thuis. Helaas zien we haar niet meer op d’n Berg in verband met de ziekte van Theo, maar gelukkig zit de SVO nog altijd in het hart van Mies. Mede dankzij Mies Thelosen-Gerrits is de SVO de vereniging geworden die ze nu is en daar mogen we haar dankbaar voor zijn. Kortom, Mies is een voorbeeld voor ons allen!