De cup met de grote oren is weer terug in het Stedje van Lol en Plezeer! In eigen huis behaalde ons zaalvoetbalteam voor de tweede keer in drie jaar de landstitel. Maar vanzelf ging dit absoluut niet!
Na het debacle op het DK afgelopen week had eenieder er een hard hoofd in. De behaalde vierde plek, en vooral het getoonde spel en gebrek aan beleving, beloofden weinig goeds voor het NK, amper een week later.
Daarnaast hadden we te kampen met blessures van de broers Paul en Marco, en trad Mark Eggen ditmaal op als scheidsrechter in plaats van als speler. Gelukkig kregen we versterking van onze Helmondse vrienden Paul en Stan.
Meteen na de opening door onze voorzitter Ger Heijligers mochten we van start tegen COVS Drachten.
Het niveau van afgelopen week werd eigenlijk naadloos overgenomen. Al na 3 minuten lag de 0-1 achter Koen in het netje. Een invalbeurt van Yvo kantelde de wedstrijd. In vijf minuten was hij bij drie doelpunten van Marco en een eigen goal betrokken. Twee goals van Paul en een tegendoelpunt zetten de eindstand op een welkome, maar zwaar geflatteerde 6-2.
In de tweede wedstrijd mochten we aantreden tegen Zeeuws Vlaanderen. In deze wedstrijd mislukte werkelijk alles. Wij misten de kansen, de Zeeuwen benutten ze. Koen pakte tot overmaat van ramp een gele kaart voor een handsbal, waar rood ook verdedigbaar was geweest. Marco scoorde nog de eretreffer, maar de 1-4 verliespartij was meer dan terecht.
En zo zou de laatste poulewedstrijd tegen het ongeslagen Deventer gaan bepalen of we verder zouden gaan naar de kruisfinales of dat het toernooi voor ons al klaar zou zijn.
Na 4 minuten viel de bal in de kluts via de knie van Geert binnen. Heel lang konden we daar niet van genieten, want Deventer scoorde in de 8e minuut de gelijkmaker, en kwam na 13 minuten zelfs op voorsprong. Twee minuutjes daarna schoot Stan de gelijkmaker tegen de touwen. Op dat moment kwam de uitslag van de andere poulewedstrijd bij ons binnen. Drachten had verrassend gewonnen van Zeeuws Vlaanderen, waardoor wij met een gelijkspel ons zouden plaatsen voor de kruisfinales. Deventer hoefde niet, Venlo wilde, hoefde én kon niet. En zo werden de laatste minuten volgemaakt door het balletje rond te tikken.
Door naar de kruisfinales. Maar vraag me niet hoe. De opgebouwde irritaties van afgelopen week en de eerste 3 wedstrijden op het eigen NK kwamen tot uitbarsting in het kleedlokaal. Iedereen deed zijn zegje, en hernieuwde afspraken werden gemaakt. Besloten werd om terug te vallen op de speelwijze zoals de meeste spelers van ons team dat jaren hebben gedaan in de competitie bij MZV 6.
Inzakken, de zaak dichttimmeren en vanuit de omschakeling dodelijk zijn. Deze speelwijze vraagt 100% discipline en maximale arbeid. Zoals Geert sprak, enigszins tegen beter weten in: “We beginnen weer op nul”.
De kruisfinale van dit jaar was het zelfde affiche als de finale van afgelopen jaar. De organiserende vereniging tegen de heersend landskampioen. Venlo tegen Alkmaar dus.
Vanuit een goede organisatie werd gestart. En dit had al snel succes!
Binnen de minuut stuurde Marco op rechts Paul weg. Paul gaf voor, Geert drukte af. 1-0.
Wat in de poulefase niet lukte, gebeurde nu wel. De afspraken werden nagekomen en de geelblauwen knokten voor elke centimeter parket. De bal werd aan de technisch vaardige Alkmaarders gelaten, en deze werden door de Venlonaren op eigen helft opgevangen. En zo tikte de klok in ons voordeel weg. Toen de Alkmaarders tweemaal op rij foutief wisselden, en daar bovendien ook nog fijntjes door coach Paul H. op gewezen werden, kon de scheidsrechter niet anders dan een gele kaart geven. Met de man meer kwamen we niet in de problemen en speelden we de pot beheerst en professioneel uit.
En zo stonden we voor het derde jaar op rij in de finale van het NK Zaal. Hierin moesten we het opnemen tegen de winnaar van afgelopen DK; Boxmeer/Cuijk. Een ploeg die we door en door kennen, een goede, ervaren ploeg zonder zwakke schakel.
De finale was eigenlijk een kopie van de halve finale. Venlo metselde het doel dicht, werkte zich het ongeluk, en sloeg op het juiste moment toe. Yvo, die nog geen enkel doelpunt had gemaakt op een NK, koos juist de finale uit om van de nul af te komen. In de derde minuut schoof hij een pass van Paul in de korte hoek achter de keeper. En wederom trokken de Venlonaren zich terug op eigen helft, waar de Brabanders zich keer op keer stukliepen op de geelblauwe muur. Enkel met schoten van afstand wisten zij gevaar te creëren. Met nog drie minuutjes op de klok werd Stan weggestuurd door Marco. Stan faalde niet, zette de marge op een niet meer te overbruggen 2-0, en zo pakten we voor de tweede keer in de historie het landskampioenschap in de zaal.
Een prachtprestatie in eigen huis, en één die niemand voor mogelijk had gehouden. Een dik compliment voor de wijze waarop het toernooi na de poulefase is opgepakt.
Ook dikke complimenten voor de organisatie, de vrijwilligers op de dag zelf, de sponsoren en de scheidsrechters. Jullie hebben de vereniging, niet voor het eerst, weer enorm positief op de kaart gezet.
