Zaterdag 22 juni zou het dan moeten gebeuren. De verdediging van de nationale titel van 2018 én onze eer stond op het spel. 10 spelers en een coach hadden zich opgegeven voor deze belangrijke taak. Goed om te zien dat deze 11 heren ook daadwerkelijk acte de présence gaven op deze vroege zaterdagmorgen. Voor het eerst sinds mensenheugenis werden wij namelijk niet geconfronteerd met een last minute afmelding. Blijkbaar waren er geen schoonmoeders opeens jarig, geen babysitters plotseling ziek en geen vrieskisten onverwachts defect.
Het eerste vooruitzicht was dus al veelbelovend. Daarnaast was ook de 4-jarige mascotte Fabian present. Niet alleen belast met de belangrijke taken om ijsjes te eten en snoepjes uit te delen, maar meer nog van belang omdat tijdens zijn aanwezigheid wij de afgelopen 2 NK’s ongeslagen zijn gebleven. Vandaag kreeg hij gezelschap van de 10-jarige Finn die als extra mascotte mee afreisde.
Ondanks deze geweldige vooruitzichten werd uw scribent bij aankomst in Enschede overvallen door een vervelende deja-vu. Op hetzelfde complex waar deze dag de strijd zou plaatsvinden werd immers ook precies 10 jaar geleden gestreden om dezelfde beker. Nadat wij in 2008 het NK hadden gewonnen op eigen bodem, eindigden wij het jaar daarop kansloos als laatste… Resultaten uit het verleden echter… Juist.
Om 11.00 startte het toernooi voor ons met de wedstrijd tegen Den Haag. Geheel volgens traditie begonnen wij als een slappe vaatdoek aan deze wedstrijd. Binnen twee minuten dolde de razendsnelle spits van Den Haag onze hele achterhoede, en schoof de bal naast Koen. Gelukkig bracht ditmaal het aluminium redding.
Aan de andere kant van het speelveld kregen wij ook enkele mogelijkheden, maar het vizier stond nog niet op scherp. Marco P. schoof de bal tot twee maal net naast het doel. De dikste kans was voor Geert, die na mistasten van de Haagse ausputzer opeens oog in oog met de keeper stond. Helaas stuiterde de bal op dat vermaledijde natuurgras minder dan verwacht en belandde de bal naast het doel. Wie dacht dat dit duel in een bloedeloze 0-0 zou eindigen, had buiten de waard gerekend. Deze had vandaag de naam ‘Marco’ achterop de rug. Na een goede actie van Stan had onze prima donna maar een paar centimeter nodig om de bal tegen de touwen te knallen. 1-0 winst, en de belangrijke eerste drie punten waren binnen.
Het matige en enorm onsamenhangende spel gaf mij echter het vermoeden dat de podiumplaatsen er niet in zouden zitten vandaag. Dit gevoel was echter ook weer vrij snel weg toen in de tweede poulewedstrijd tegen Amsterdam onze Heldense Kuus Marco Heijnen binnen de lijnen kwam. Deze nam met zijn power en drive het team meteen op sleeptouw. Deze power was ook echt nodig, want de Amsterdammers ontpopten zich tot een heel vervelende tegenstander. Al vrij snel kwam geheel uit het niets een veel te late tackle op de benen van één van onze verdedigers, die dan ook meer dan terecht met een gele kaart werd bestraft. En ook daarna volgde een serie overtredingen waarvan ik toch meermaals bij mezelf dacht: “Eey broer, wat is deze?”
Ook hier had een aantal keer een kaart niet misstaan, maar de verder uitstekende scheidsrechter nam de zinsnede uit het wedstrijdreglement ‘De scheidsrechters beperken gele kaarten tot het minimum” toch wel iets te letterlijk. Vooral de ontzettend rappe en hard werkende Stan was meermaals het slachtoffer.
Werd er nog gevoetbald? Jazeker, en een stuk beter dan in de eerste wedstrijd. De 1-0 werd gemaakt door Wouter (of zat Yvo daar nog met de teen aan?), en even later zette Marco H. de stand op 2-0. Amsterdam maakt nog uit een hard schot de aansluitingstreffer, maar de overwinning kwam niet meer in gevaar. Nadat hij eerst nog een schop had ontvangen van de voorzitter van Amsterdam, (hier heette de Waard Peter) terwijl de bal niet eens in de buurt was, maakte Marco P. de 3-1. Naast deze winst werd er ook verloren. Wouter Velings kon na een zweepslag niet meer verder en moest de rest van het toernooi vanaf de zijlijn toekijken.
In de 3e poulewedstrijd was Enschede 2 het slachtoffer van de Helmonds/Venlosche dadendrang. Werkelijk geen spaan werd er heel gelaten van deze tegenstander. Hoewel het vizier niet al te scherp stond en er nog een aantal gigantische kansen werd gemist, stonden na het speelkwartier toch de dubbele cijfers op het scorebord. Geert Cox 3x, Marco Heijnen 2x, Stan Claassen 2x, Marco Pennings 1x, Eric Thijs 1x en Koen Lenssen 1x zetten gezamenlijk de 10-0 op het scorebord. Helaas liep ook in deze wedstrijd een speler van ons een blessure op. Bij Mark Eggen, die een abonnement lijkt te hebben op blessures tijdens een NK, schoot het in zijn hamstring en ook hij kon niet meer verder.
Door deze ruime winst namen we qua doelsaldo wel afstand van Alkmaar, onze tegenstander in de laatste poulewedstrijd. Een gelijkspel zou ons als eerste in de poulefase laten eindigen. Met nog maar één wissel gingen we furieus van start. Een Robben-achtige actie met dito schot van Jordy werd door de Alkmaarse doelman op prachtige wijze uit de kruising getikt. Daarna nam het team van Alkmaar de overhand. Halverwege de wedstrijd kwamen we dan ook op achterstand. Toen een minuut of 3 voor tijd de 2-0 viel, leek de strijd gelopen. Ons combinatieteam zette nog heel even aan, en warempel, dankzij een doelpunt van Stan kwamen we weer wat dichterbij. Met nog één minuut te spelen trapten de Alkmaarders elke bal richting Duitse grens, en leken zo de eerste plaats in de poule van ons over te nemen. Maar wie dat dacht, had buiten de… Juist.
In de slotseconde kreeg Marco H. de bal. Hij moest eerst nog een schop ontwijken, de scheidsrechter paste keurig voordeel toe, en de jongste van de broers ramde het leer als een kanonslag de kruising in. De keeper had de bal misschien wel gehoord, maar kan hem onmogelijk gezien hebben. Werkelijk een fenomenaal doelpunt, en de blijdschap bij de geel-blauwen was dan ook bijzonder groot.
Door deze late gelijkmaker gingen wij als eerste door naar de kruisfinale, waar Enschede 1 op ons wachtte. Deze ploeg had favorieten als Nijmegen en Nijverdal achter zich gelaten en mocht zeker niet onderschat worden. Toch had Venlo/Helmond de hele wedstrijd de overhand, kreeg een aantal 100% kansen, maar o.a. Marco, Stan en Yvo kregen de bal niet achter het uitstekende jonge keepertje. Zo eindigde deze kruisfinale, net als vorig jaar, in een gelijkspel en moesten pingels de beslissing brengen.
Zoals gebruikelijk nam Koen het voortouw. Zijn schot kwam op de paal, maar ging via de rug van de keeper toch over de lijn. Enschede trok de stond gelijk. Marco H. schoot, iets minder hard dan zojuist, wederom raak en hield zo de druk op Enschede. De volgende strafschop werd matig genomen en was een prooi voor onze penaltykiller. Zo kon, niet voor het eerst, Marco P. de beslissing brengen. Onze prima donna faalde niet en bracht ons wederom naar de finale.
In die finale wachtte, net als vorig jaar, het team van Deventer. Dit team had het toernooi zeer serieus genomen en was met een selectie van maar liefst 12 spelers naar Enschede afgereisd. Als coach was zelfs de elfvoudig international Dick Schneider aangesteld. Deze sprak duidelijk uit met maar één resultaat tevreden te zijn en liet daarom vrijwel elke wedstrijd dezelfde 7 spelers spelen en dezelfde 5 toekijken vanaf de zijlijn. Deze instelling had wel succes; tot de finale had Deventer grote indruk gemaakt en had in de kruisfinale Alkmaar simpel met 3-0 opzij gezet. Daarnaast bestond hun team uit allemaal jonge, fitte jongens met zoals gezegd ruime wisselmogelijkheden.
Daar moesten wij het dan tegenop nemen. Een bijeengeraapt zooitje, dat in de weken voorafgaand niet één maal samen getraind had. Dat enkele dertig-plussers en zelfs een speler van veertig-plus in de selectie had. Met maar één wissel op de bank… Maar ook een hecht team dat voor elkaar wilde knokken, elkaar alles gunde en bovenal een team dat al haar 5e NK-finale op rij speelde, en van deze finales er geen enkele in de reguliere speeltijd verloor. Twee keer werd er gewonnen en twee maal moesten we, na strafschoppen, genoegen nemen met zilver.
Na een mooie gezamenlijke opkomst, ging de finale van start. Deventer nam zoals verwacht het initiatief en Venlo/Helmond concentreerde zich op de organisatie. Veel werk werd er verzet door vnl Marco H., Eric en Stan, die alle gaten dicht liepen. Bij de twee dertigers voorin, Marco P. en Geert, was de pijp aardig leeg. Ondanks dat het percentage balbezit iets van 80-20 moet zijn geweest, wist Deventer eigenlijk niks te creëren. En de enkele keer dat er een bal op doel kwam, stond daar Koen als betrouwbare sluitpost.
En zo kabbelde de wedstrijd langzaam naar een einde en leken we weer op strafschoppen af te stevenen. Maar wederom was daar die waard..
Drie minuten voor tijd kwam daar namelijk eindelijk een actie over rechts. Marco H. worstelde zich op kracht voorbij zijn tegenstander, kon voor het doel zijn medespeler uitzoeken en vond uiteindelijk zijn naamgenoot Pennings, die met zijn rechter chocoladebeen de bal beheerst in de hoek schoof. Één kans, één doelpunt! In de laatste minuten namen we achterin geen enkel risico en een echt slotoffensief van Deventer bleef ook uit. Zo sleepten we enigszins geniepig de winst en de titel binnen.
Wederom bleek de combinatie van Venlo en Helmond een succesformule te zijn. Na een derde plek in 2013 en 2014, een tweede plek in 2015, winst in 2016, zilver in 2017 en goud in 2018 werd dus voor het eerst de titel geprolongeerd. Dikke complimenten voor Koen, Mark, Wouter, Marco H., Eric, Stan, Jordy, Marco P, Yvo, Geert, coach Hans en mascottes Fabian en Finn.
Hoewel voor sommigen van ons de jaren beginnen te tellen en het lijf begint tegen te sputteren, hoop ik dat we in 2020 dit succes een vervolg kunnen geven en we die triple op onze naam kunnen zetten!
Mannen bedankt!
