In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met Gary van der Steur.

Gary van der Steur, inmiddels 62 jaar jong, werd in 1955 geboren in Bandung op het Indonesische eiland Java. Tegenwoordig woont hij in Helden samen met zijn partner Carin. Van beroep is Gary docent Nederlands op ROC De Leijgraaf. Hij geeft les op verschillende scholen in Noord-Brabant.

Op zesjarige leeftijd begon Gary met voetballen bij voetbalclub SV Braakhuizen uit Geldrop. Daarna maakte Gary een gewaagde overstap: hij ging namelijk voetballen aan de andere zijde van Sportpark De Kievit, bij concurrent VV Geldrop. Hij droeg het groen en wit tot zijn negentiende. Daarna hield Gary zich bezig met andere sporten, zoals wielrennen en hardlopen. Vanaf zijn tweeëndertigste begon hij met het fluiten van voetbalwedstrijden. Zijn aanleiding om te gaan fluiten, is noemenswaardig. Gary stond een wedstrijd van een O13-team (D-pupillen) te kijken, waarbij de vader van één van de kinderen de scheidsrechter was. Hij droeg een lange regenjas en nam als een generaal beslissingen over een afstand van meer dan vijftig meter. Een middencirkelscheids, dus. Gary had zelf geen verstand van fluiten, maar hij dacht dat hij het hoe dan ook beter kon dan de vader in kwestie.

Gary voegde daad bij woord en nam deel aan een scheidsrechterscursus in Tienray, onder leiding van onze eigen Hay Bos. Eerst floot Gary twee jaar jeugdwedstrijden voor de KNVB, waarna hij besloot om de overstap naar de senioren te maken in 1987. De mooiste wedstrijd die Gary leidde was Chevremont – Kerkrade, een wedstrijd met alles erop en eraan. De minst mooie wedstrijd die hij floot speelde zich af op een doordeweekse avond in Tegelen. Gary moest de wedstrijd staken in verband met agressie tussen spelers onderling. In 2005 stopte de Heldenaar als scheidsrechter voor de KNVB. Wel is hij nog altijd actief als verenigingsscheidsrechter bij VV Helden en als docent arbitrage voor de bond.

Bij de SVO is Gary ook erg betrokken. Hij houdt zich onder andere bezig met de waarde(n)volle club en met VC Unicum. Op de donderdagavond verzorgt hij afwisselend met Hay Bos en Sander Huijs de trainingen. In het dagelijks leven houdt Gary zich eveneens bezig met zijn hobby’s koken, hardlopen, fietsen en kamperen met fiets en tent. Hoe dan ook moge het duidelijk zijn dat de SVO een belangrijk deel uitmaakt van Gary’s leven. Hij vindt de SVO een vereniging waar iedereen met zijn eigen kwaliteiten zich inzet. En zo is het maar net. Wij zijn daarom bijzonder trots op al onze leden!

In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met Nico Slavenburg.

Iedereen op de Limburgse voetbalvelden kent hem: Nico Slavenburg. In 1944 werd hij geboren in Schiedam, alwaar hij werd vergezeld door maar liefst veertien(!) broers en zussen. Tegenwoordig is Nico woonachtig in Lomm. Hij heeft twee zonen en twee kleinkinderen met zijn Yvonne. De eerste vraag die deze introductie oproept, is: wat doet een Schiedammer in het Limburgse? Het antwoord daarop is dat Nico, van beroep vorkheftruckchauffeur, werk vond bij staalharderij Mamesta in Lomm. Hij werkte daar tot aan zijn pensioen.

Voetballen deed Nico in het tweede elftal van SVV Schiedam. Tijdens een wedstrijd deed de omroeper een oproep om nieuwe scheidsrechters te rekruteren. Tegen Nico werd gezegd dat dit echt iets voor hem was, maar dat hij het waarschijnlijk niet aandurfde om de fluit op te pakken. Laat dat nu net een verkeerde opmerking zijn geweest: Nico meldde zich aan voor de scheidsrechterscursus en in 1968 behaalde hij zijn diploma. Tot op heden hanteert Nico Slavenburg met heel veel plezier de fluit. Hij fluit op zowel zaterdag (jeugd) als op zondag (senioren) en is bovendien netwerker en begeleider voor de KNVB. Zijn plafond als scheidsrechter lag in de Hoofdklasse.

Nico is scheidsrechter in hart en nieren. Het omgaan met fijne mensen (voor, tijdens én na de wedstrijd) is voor hem een van de mooiste aspecten van het leiden van voetbalwedstrijden. Over mooie aspecten gesproken: de mooiste wedstrijd die hij zich herinnert is de beslissingswedstrijd tussen Vinkenslag en Heerlen op het terrein van Volharding. Minder mooie wedstrijden kent Nico – een rasoptimist – niet: “Een mindere dag heb je altijd wel eens, maar een slechte of de minst mooie wedstrijd kan ik mij niet herinneren.”

Naast het fluiten heeft Nico nog een grote passie, namelijk vissen. Eens per jaar doet hij dat met de gehele familie. U kunt zich voorstellen dat dat  een gezellige dag is met zo’n grote familie. Ook is Nico heel actief betrokken bij de spelregelwedstrijden van de COVS. Hij bereidt het spelregelteam ieder jaar weer voor op het districtskampioenschap (en hopelijk ook op het landelijk kampioenschap). Hoewel Nico op donderdagavonden geregeld op een interactieve manier probeert om de spelregels bij te brengen aan de SVO’ers, hoopt hij dat de spelregels op toch iets meer aandacht gaan krijgen in de toekomst. Verder is Nico tevreden over de SVO: “Wat een topvereniging!” De SVO is bijzonder gelukkig met actieve leden als Nico Slavenburg en hoopt nog lang van zijn diensten, passie en gezelligheid te mogen genieten.