In deze categorie moet alles geplaats worden wat er bij het kopje “Nieuws” te zien is.
Met het plaatsen van het opgeverfde logo is symbolisch het pienzele van ons clubhuis afgesloten. Afgelopen maanden hebben onder professionele begeleiding verschillende vrijwilligers van en met het hart bij onze vereniging een topprestatie geleverd door clubhuis Huize Unicum aan de buitenkant weer helemaal keurig te schilderen. Het ziet er prachtig en fris uit. Iedereen die een bijdrage aan dit pienzelproject heeft geleverd; super bedankt!
Na het behalen van het Nederlands Kampioenschap in Enschede amper een week geleden, mocht de SVO op zondag 30 juni alweer aan de bak. Op het bloedhete kunstgras van SHH in Herten stond het DK Veldvoetbal op het programma. In een dubbel programma zouden we het moeten gaan opnemen tegen de collega’s van Helmond, De Mijnstreek en Roermond. Deelnemers op deze snikhete dag waren Koen, Paul, Job, Jordy, Steve, Sander en Geert. Uiteraard was mascotte Fabian ook weer present en deze keer was Daphne ook van de partij om foto’s te maken. Van deze 6 wedstrijden werden er 5 gewonnen. Slechts één maal, tegen onze vrienden van Helmond, lieten we punten liggen. De uitslagen waren als volgt:
Helmond-Venlo: 0-4
Doelpunten: Paul (2x), Job en een eigen doelpunt
Venlo-De Mijnstreek: 3-1
Doelpunten: Geert, Job en een eigen doelpunt
Roermond-Venlo: 3-4
Doelpunten: Paul, Koen, Geert, Steve
Venlo-Helmond: 2-2
Doelpunten: Jordy, Paul
De Mijnstreek-Venlo: 1-2
Doelpunten Geert (2x)
Venlo-Roermond: 6-0
Doelpunten: Sander (2x), Geert, Jordy, Steve, Paul
Zo eindigde de SVO Venlo met een totaal van 16 punten afgetekend op de 1e plaats, en kon mascotte Fabian voor het tweede weekend op rij de grootste beker gaan ophalen.
De SVO bedankt COVS Roermond voor de prima organisatie!
Eindstand:
*Foto’s met dank aan Daphne Vermeulen van daphne-design.nl
Julian Jansen heeft op de trainingsavond in Huize Unicum uit handen van voorzitter Ger Heijligers “het Brammetje” gekregen. Een symbolische tossmunt met de afbeelding van Bram Heumassej die vooral oproept dat jonge leden zich thuis voelen bij de vereniging en dat zeker op de wekelijkse trainingsavond ervaren. Julian is met zijn 16 jaar een jong lid en wij hopen dat hij zowel binnen onze vereniging en bij het fluiten als scheidsrechter veel plezier heeft.
In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met Louis Saris.
Machinemonteur Louis Saris is op 4 april 1948 geboren te Blerick. Tot op heden woont hij nog altijd in dat stadsdeel van Venlo met zijn vrouw Bea. Samen hebben ze twee zoons. Van zijn tiende tot en met zijn eenentwintigste levensjaar voetbalde Louis bij SVB Blerick, een club waarvan hij anno 2019 nog steeds lid van is.
Op zijn eenentwintigste raakte Louis geblesseerd, waardoor hij niet meer kon voetballen. Op advies van voormalig scheidsrechter Leo Verlinden nam Louis deel aan de scheidsrechtercursus. Met succes, want hij floot wedstrijden tot 1994. In dat jaar kreeg hij een auto-ongeluk, waar hij een lichamelijk mankement aan overhield. Hij kon niet meer functioneren als scheidsrechter en dus moest Louis de fluit aan de wilgen hangen. Hij heeft zowel junioren- als seniorenwedstrijden gefloten voor de KNVB.
Mooie herinneringen heeft Louis aan de wedstrijd Fortuna Sittardia A1 – Helden A1 (tegenwoordig onder negentien). Dit was de finale van het jeugdkampioenschap en werd gespeeld in Stadion De Koel. Een minder leuke herinnering brengt Louis bij de wedstrijd EWC 2 – Resia 2. Scheidsrechter Saris moest drie gele en twee rode kaarten tonen. Naar aanleiding daarvan werd hij bedreigd: een persoon zei tegen hem dat hij hem buiten de poort zou opwachten na afloop van de wedstrijd. Deze persoon hield zich aan zijn woord en wachtte Louis na de wedstrijd op bij zijn bromfiets. Toen het op een gevecht aankwam, pakte Louis de spin waarmee de tas achterop de bromfiets gemaakt kon worden. De persoon hield zich toch maar gedeisd en vertrok vluchtig.
In zijn vrije tijd doet Louis veel aan lezen, wandelen en fietsen. Iedere donderdagmiddag biljart hij met een clubje. Daarnaast verricht hij al jaren hand- en spandiensten bij de SVO. Over het wel en wee van de SVO gesproken, stelt Louis dat de club veel snelle veranderingen doormaakt, maar wel in de positieve zin van het woord. We zijn daar erg blij mee en hopen dat Louis nog jaren te zien is in ons Huize Unicum.
Zaterdag 22 juni zou het dan moeten gebeuren. De verdediging van de nationale titel van 2018 én onze eer stond op het spel. 10 spelers en een coach hadden zich opgegeven voor deze belangrijke taak. Goed om te zien dat deze 11 heren ook daadwerkelijk acte de présence gaven op deze vroege zaterdagmorgen. Voor het eerst sinds mensenheugenis werden wij namelijk niet geconfronteerd met een last minute afmelding. Blijkbaar waren er geen schoonmoeders opeens jarig, geen babysitters plotseling ziek en geen vrieskisten onverwachts defect.
Het eerste vooruitzicht was dus al veelbelovend. Daarnaast was ook de 4-jarige mascotte Fabian present. Niet alleen belast met de belangrijke taken om ijsjes te eten en snoepjes uit te delen, maar meer nog van belang omdat tijdens zijn aanwezigheid wij de afgelopen 2 NK’s ongeslagen zijn gebleven. Vandaag kreeg hij gezelschap van de 10-jarige Finn die als extra mascotte mee afreisde.
Ondanks deze geweldige vooruitzichten werd uw scribent bij aankomst in Enschede overvallen door een vervelende deja-vu. Op hetzelfde complex waar deze dag de strijd zou plaatsvinden werd immers ook precies 10 jaar geleden gestreden om dezelfde beker. Nadat wij in 2008 het NK hadden gewonnen op eigen bodem, eindigden wij het jaar daarop kansloos als laatste… Resultaten uit het verleden echter… Juist.
Om 11.00 startte het toernooi voor ons met de wedstrijd tegen Den Haag. Geheel volgens traditie begonnen wij als een slappe vaatdoek aan deze wedstrijd. Binnen twee minuten dolde de razendsnelle spits van Den Haag onze hele achterhoede, en schoof de bal naast Koen. Gelukkig bracht ditmaal het aluminium redding.
Aan de andere kant van het speelveld kregen wij ook enkele mogelijkheden, maar het vizier stond nog niet op scherp. Marco P. schoof de bal tot twee maal net naast het doel. De dikste kans was voor Geert, die na mistasten van de Haagse ausputzer opeens oog in oog met de keeper stond. Helaas stuiterde de bal op dat vermaledijde natuurgras minder dan verwacht en belandde de bal naast het doel. Wie dacht dat dit duel in een bloedeloze 0-0 zou eindigen, had buiten de waard gerekend. Deze had vandaag de naam ‘Marco’ achterop de rug. Na een goede actie van Stan had onze prima donna maar een paar centimeter nodig om de bal tegen de touwen te knallen. 1-0 winst, en de belangrijke eerste drie punten waren binnen.
Het matige en enorm onsamenhangende spel gaf mij echter het vermoeden dat de podiumplaatsen er niet in zouden zitten vandaag. Dit gevoel was echter ook weer vrij snel weg toen in de tweede poulewedstrijd tegen Amsterdam onze Heldense Kuus Marco Heijnen binnen de lijnen kwam. Deze nam met zijn power en drive het team meteen op sleeptouw. Deze power was ook echt nodig, want de Amsterdammers ontpopten zich tot een heel vervelende tegenstander. Al vrij snel kwam geheel uit het niets een veel te late tackle op de benen van één van onze verdedigers, die dan ook meer dan terecht met een gele kaart werd bestraft. En ook daarna volgde een serie overtredingen waarvan ik toch meermaals bij mezelf dacht: “Eey broer, wat is deze?”
Ook hier had een aantal keer een kaart niet misstaan, maar de verder uitstekende scheidsrechter nam de zinsnede uit het wedstrijdreglement ‘De scheidsrechters beperken gele kaarten tot het minimum” toch wel iets te letterlijk. Vooral de ontzettend rappe en hard werkende Stan was meermaals het slachtoffer.
Werd er nog gevoetbald? Jazeker, en een stuk beter dan in de eerste wedstrijd. De 1-0 werd gemaakt door Wouter (of zat Yvo daar nog met de teen aan?), en even later zette Marco H. de stand op 2-0. Amsterdam maakt nog uit een hard schot de aansluitingstreffer, maar de overwinning kwam niet meer in gevaar. Nadat hij eerst nog een schop had ontvangen van de voorzitter van Amsterdam, (hier heette de Waard Peter) terwijl de bal niet eens in de buurt was, maakte Marco P. de 3-1. Naast deze winst werd er ook verloren. Wouter Velings kon na een zweepslag niet meer verder en moest de rest van het toernooi vanaf de zijlijn toekijken.
In de 3e poulewedstrijd was Enschede 2 het slachtoffer van de Helmonds/Venlosche dadendrang. Werkelijk geen spaan werd er heel gelaten van deze tegenstander. Hoewel het vizier niet al te scherp stond en er nog een aantal gigantische kansen werd gemist, stonden na het speelkwartier toch de dubbele cijfers op het scorebord. Geert Cox 3x, Marco Heijnen 2x, Stan Claassen 2x, Marco Pennings 1x, Eric Thijs 1x en Koen Lenssen 1x zetten gezamenlijk de 10-0 op het scorebord. Helaas liep ook in deze wedstrijd een speler van ons een blessure op. Bij Mark Eggen, die een abonnement lijkt te hebben op blessures tijdens een NK, schoot het in zijn hamstring en ook hij kon niet meer verder.
Door deze ruime winst namen we qua doelsaldo wel afstand van Alkmaar, onze tegenstander in de laatste poulewedstrijd. Een gelijkspel zou ons als eerste in de poulefase laten eindigen. Met nog maar één wissel gingen we furieus van start. Een Robben-achtige actie met dito schot van Jordy werd door de Alkmaarse doelman op prachtige wijze uit de kruising getikt. Daarna nam het team van Alkmaar de overhand. Halverwege de wedstrijd kwamen we dan ook op achterstand. Toen een minuut of 3 voor tijd de 2-0 viel, leek de strijd gelopen. Ons combinatieteam zette nog heel even aan, en warempel, dankzij een doelpunt van Stan kwamen we weer wat dichterbij. Met nog één minuut te spelen trapten de Alkmaarders elke bal richting Duitse grens, en leken zo de eerste plaats in de poule van ons over te nemen. Maar wie dat dacht, had buiten de… Juist.
In de slotseconde kreeg Marco H. de bal. Hij moest eerst nog een schop ontwijken, de scheidsrechter paste keurig voordeel toe, en de jongste van de broers ramde het leer als een kanonslag de kruising in. De keeper had de bal misschien wel gehoord, maar kan hem onmogelijk gezien hebben. Werkelijk een fenomenaal doelpunt, en de blijdschap bij de geel-blauwen was dan ook bijzonder groot.
Door deze late gelijkmaker gingen wij als eerste door naar de kruisfinale, waar Enschede 1 op ons wachtte. Deze ploeg had favorieten als Nijmegen en Nijverdal achter zich gelaten en mocht zeker niet onderschat worden. Toch had Venlo/Helmond de hele wedstrijd de overhand, kreeg een aantal 100% kansen, maar o.a. Marco, Stan en Yvo kregen de bal niet achter het uitstekende jonge keepertje. Zo eindigde deze kruisfinale, net als vorig jaar, in een gelijkspel en moesten pingels de beslissing brengen.
Zoals gebruikelijk nam Koen het voortouw. Zijn schot kwam op de paal, maar ging via de rug van de keeper toch over de lijn. Enschede trok de stond gelijk. Marco H. schoot, iets minder hard dan zojuist, wederom raak en hield zo de druk op Enschede. De volgende strafschop werd matig genomen en was een prooi voor onze penaltykiller. Zo kon, niet voor het eerst, Marco P. de beslissing brengen. Onze prima donna faalde niet en bracht ons wederom naar de finale.
In die finale wachtte, net als vorig jaar, het team van Deventer. Dit team had het toernooi zeer serieus genomen en was met een selectie van maar liefst 12 spelers naar Enschede afgereisd. Als coach was zelfs de elfvoudig international Dick Schneider aangesteld. Deze sprak duidelijk uit met maar één resultaat tevreden te zijn en liet daarom vrijwel elke wedstrijd dezelfde 7 spelers spelen en dezelfde 5 toekijken vanaf de zijlijn. Deze instelling had wel succes; tot de finale had Deventer grote indruk gemaakt en had in de kruisfinale Alkmaar simpel met 3-0 opzij gezet. Daarnaast bestond hun team uit allemaal jonge, fitte jongens met zoals gezegd ruime wisselmogelijkheden.
Daar moesten wij het dan tegenop nemen. Een bijeengeraapt zooitje, dat in de weken voorafgaand niet één maal samen getraind had. Dat enkele dertig-plussers en zelfs een speler van veertig-plus in de selectie had. Met maar één wissel op de bank… Maar ook een hecht team dat voor elkaar wilde knokken, elkaar alles gunde en bovenal een team dat al haar 5e NK-finale op rij speelde, en van deze finales er geen enkele in de reguliere speeltijd verloor. Twee keer werd er gewonnen en twee maal moesten we, na strafschoppen, genoegen nemen met zilver.
Na een mooie gezamenlijke opkomst, ging de finale van start. Deventer nam zoals verwacht het initiatief en Venlo/Helmond concentreerde zich op de organisatie. Veel werk werd er verzet door vnl Marco H., Eric en Stan, die alle gaten dicht liepen. Bij de twee dertigers voorin, Marco P. en Geert, was de pijp aardig leeg. Ondanks dat het percentage balbezit iets van 80-20 moet zijn geweest, wist Deventer eigenlijk niks te creëren. En de enkele keer dat er een bal op doel kwam, stond daar Koen als betrouwbare sluitpost.
En zo kabbelde de wedstrijd langzaam naar een einde en leken we weer op strafschoppen af te stevenen. Maar wederom was daar die waard..
Drie minuten voor tijd kwam daar namelijk eindelijk een actie over rechts. Marco H. worstelde zich op kracht voorbij zijn tegenstander, kon voor het doel zijn medespeler uitzoeken en vond uiteindelijk zijn naamgenoot Pennings, die met zijn rechter chocoladebeen de bal beheerst in de hoek schoof. Één kans, één doelpunt! In de laatste minuten namen we achterin geen enkel risico en een echt slotoffensief van Deventer bleef ook uit. Zo sleepten we enigszins geniepig de winst en de titel binnen.
Wederom bleek de combinatie van Venlo en Helmond een succesformule te zijn. Na een derde plek in 2013 en 2014, een tweede plek in 2015, winst in 2016, zilver in 2017 en goud in 2018 werd dus voor het eerst de titel geprolongeerd. Dikke complimenten voor Koen, Mark, Wouter, Marco H., Eric, Stan, Jordy, Marco P, Yvo, Geert, coach Hans en mascottes Fabian en Finn.
Hoewel voor sommigen van ons de jaren beginnen te tellen en het lijf begint tegen te sputteren, hoop ik dat we in 2020 dit succes een vervolg kunnen geven en we die triple op onze naam kunnen zetten!
Mannen bedankt!
Vandaag hebben de nodige leden vernomen dat ze volgend seizoen in een hogere klasse gaan fluiten! Van harte gefeliciteerd en veel succes in het komende seizoen!
Jeugd
Martijn Janssen – jeugd F -> jeugd E (1e klasse O19, hoofd- 1e klasse O17, 3e divisie O15, 1e divisie O13)
Frans Claus – jeugd E -> jeugd D (hoofdklasse O19, 4e divisie O17, landelijk O14, 2e divisie O15)
Nico Slavenburg – jeugd C -> jeugd B (2e, 3e divisie O19, 1e, 2e divisie O17, eredivisie O15)
Senioren
Bryan Willems – senioren G -> senioren F (3e klasse, reserve hoofdklasse)
Koen Lenssen – senioren G -> senioren F (3e klasse, reserve hoofdklasse)
Steve Janssen – senioren F -> senioren E (2e klasse)
Sander Huijs – senioren E -> senioren D (1e klasse)
Er zijn ook een aantal leden die volgend seizoen een stapje lager gaan fluiten. Veel sterkte en blijf plezier houden in het fluiten. Veel succes in het volgende seizoen.
Op donderdagavond 27 juni verzorgt de commissie Verbetering Arbitrage een presentatie en uitleg over de spelregelwijzigingen, die met ingang van het nieuwe seizoen gelden in het Nederlandse amateurvoetbal en betaald voetbal. Voor al onze leden – en natuurlijk ook voor andere geïnteresseerden – een leerzame en interessante avond om bij te zijn. De presentatie begint na afloop van de wekelijkste training, omstreeks 21:15 uur, en eindigt rond de klok van 22:00 uur. Locatie is natuurlijk ons vertrouwede Huize Unicum. Wees erbij!
Zie hier de officiële aankondiging voor de presentatie over de spelregelwijzigingen.
Het spelregelteam van Scheidsrechtersvereniging Venlo en Omstreken is er vanmiddag (15 juni) niet in geslaagd haar prestatie op het COVS NK Spelregels van vorig jaar te overtreffen. In Enschede prolongeerde de Rotterdamse Scheidsrechtersvereniging (RSV) haar titel voor de derde maal op rij. Ondanks intensieve voorbereidingen met behulp van coach Yvo Bloemen kregen Koen Lenssen, Sander Huijs en Steve Janssen het niet voor elkaar om de titelfavoriet op de hielen te zitten: de SVO behaalde een vierde plaats in de eindrangschikking.
Voor het zevende achtereenvolgende jaar reisde een delegatie van de SVO af naar het landelijk spelregelkampioenschap van de COVS. Ditmaal had Scheidsrechtersvereniging Enschede en Omstreken (SEO) in verband met het honderdjarig jubileum de organisatie in handen genomen en dus volgde een verre reis voor ons spelregelteam. Even voor de klok van half twaalf opende de nieuwe voorzitter van de COVS, Ron Sotthewes uit Deventer, het kampioenschap. De zes deelnemende groepen werden door Ron welkom geheten. Naast Venlo namen ’s-Hertogenbosch (Zuid 1), Deventer (Oost), RSV (West 2), Drachten (Noord) en Amsterdam (West 1) deel aan het NK. Ron sprak de wens uit om in de toekomst nog intensiever samen te werken met andere COVS-verenigingen en partijen als de KNVB en voetbalclubs. Hierna barstte de strijd los.
Eerst volgde een ronde schriftelijke vragen. De SVO slaagde er niet in om zich van meet af aan te onderscheiden van de andere deelnemers. Ook in de eerste beeldvragenronde viel de score tegen, waardoor de SVO in de tussenstand niet verder kwam dan een vierde positie. Het team hoopte het tij te keren na de pauze. De voortekenen waren in ieder geval goed: de SEO had gezorgd voor een voortreffelijke lunch en een strakblauwe hemel stemde ons positief. Echter waren de mondelinge vragen die de Landelijke Commissie Spelregels (LCS) ons voorschotelde niet mild, waardoor het wederom niet lukte om hoog te scoren. In de tweede beeldvragenronde kregen we kans op revanche, maar het bleek dat niet alleen de SVO’ers, maar alle deelnemers scherp waren. De scores lagen dicht bij elkaar; van inlopen op de koplopers was helaas geen sprake. Ons spelregelteam bleek het beste tot het laatst te hebben bewaard, want dankzij de laatste ronde (quizvragen) konden ze nog flink wat punten sprokkelen. Desalniettemin was de felbegeerde titel ver weg.
Venlo eindigde als vierde, boven Amsterdam (vijfde) en ’s-Hertogenbosch (zesde). Met een tiental punten meer eindigde de Deventer Scheidsrechtersvereniging als derde, vlak onder COVS Drachten. De onbetwiste winnaar was RSV met 307 punten. Voor de derde keer op rij wisten zij beslag te leggen op de titel, hetgeen betekent dat de wisseltrofee een vast onderdak krijgt in het clubhuis van de Rotterdammers. Bovendien eindigden twee RSV’ers op een gedeelde eerste plaats. Na barrage wist Colin Prooi de individuele titel binnen te slepen. COVS-voorzitter Sotthewes wist het niet treffender te brengen: “Dit seizoen toch nog prijzen voor een Rotterdams team.” Zonder gekheid natuurlijk een prestatie van formaat. De felicitaties gaan daarom uit naar Rotterdam: van harte proficiat!
We willen de LCS en COVS Enschede bedanken voor de goede organisatie en wedstrijdleiding. Uniek was het gebruik van mobiele telefoons tijdens het beantwoorden van de vragen; ook dit verliep zonder enige problemen. Ondanks het enigszins teleurstellende resultaat zijn de SVO en district Zuid 2 wederom op een positieve manier vertegenwoordigd door het Venlose spelregelteam. Overigens krijgen de Venlonaren snel kans op revanche in het verre Oosten: volgende week, op zaterdag 22 juni, organiseert de SEO ook het COVS NK Veldvoetbal. Hopelijk slaagt de SVO er dan in om samen met Helmond hoge ogen te gooien. Het spelregelteam is dit jaar in ieder geval een ervaring rijker en een illusie armer. Op naar het COVS NK Spelregels 2020…
| EINDKLASSERING | ||
| 1. | Rotterdam (RSV) | 306 punten |
| 2. | Drachten | 268 punten |
| 3. | Deventer (DSV) | 253 punten |
| 4. | Venlo (SVO) | 237 punten |
| 5. | Amsterdam (SVA) | 210 punten |
| 6. | ’s-Hertogenbosch | 192 punten |
Foto’s zijn te vinden op de Facebookpagina van de SEO: https://www.facebook.com/seoenschede/.
Net als in 2018 is VV Helden winnaar geworden van onze FairPlayTopper. Het fraaie beeldje van de Belfeldse kunstenaar Geert Kunen zal uitgereikt worden tijdens de wedstrijd om de Herman Teeuwenmemorial VVV-Venlo – Panathinaikos 27 juli a.s. Bij deze de eindstand voor de top vijf van de sportiefste eerste elftallen van dit seizoen.
In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met Rinus Janssen.
Op 2 april 1940 werd Rinus Janssen geboren in het Gelderse Groesbeek, bekend van de voetbalclubs Achilles’29 en De Treffers. Rinus is gehuwd geweest en heeft vijf kinderen: één zoon en vier dochters. Zijn kinderen hebben op hun beurt ook kinderen gekregen; Rinus is daarom opa van acht kleinkinderen. Tegenwoordig is Rinus al zes jaar samen met zijn Duitse vriendin Waltraud, met wie hij altijd aanwezig is op onze kienavonden.
Van beroep is Rinus automonteur. Hij was eigenaar van autogarage M. Janssen uit Blerick. Gevoetbald heeft hij in zijn jeugdjaren bij het eerder genoemde Achilles’29. Rinus kon niet overstappen naar het seniorenvoetbal op zondag, omdat hij op zondagen werkte op een tankstation. Hij besloot daarom om mee te spelen met cafévoetbal. Dit hield hij vol tot zijn negenendertigste, daarna raakte hij geblesseerd. Deze blessure heeft hem doen besluiten om cafévoetbalwedstrijden te gaan fluiten. Rond zijn vierenzestigste besloot hij om voor de KNVB te gaan fluiten, zowel bij de jeugd als bij de senioren.
Rinus heeft reeds na 15 jaar KNVB-scheidsrechter te zijn geweest de beslissing gemaakt om te stoppen voor de bond. Wel fluit hij nog het veteranenteam van SVB Blerick, een vereniging waar hij al jaren lid en sponsor van is. Dat geldt overigens ook voor de SVO.
Een leuke herinnering heeft Rinus aan een wedstrijd in Noord-Brabant. Voor de wedstrijd vroeg een bestuurslid aan hem: “Is er vandaag wat te regelen, want we kunnen kampioen worden?” Rinus antwoordde gekscherend met: “Ik ben met een Ford Escort gekomen, maar als ik straks met een Mercedes 300SL naar huis kan gaan, dan valt er wel wat te regelen.” Het bestuurslid is niet ingegaan op deze deal. Een minder leuke herinnering heeft hij aan een wedstrijd tussen teams van Venlo en SVB Blerick, waarbij het team van Venlo opeens met z’n allen begon te vechten en te schoppen en te slaan.
Hobby’s heeft Rinus niet echt. Wel geeft hij aan eens in de vier weken met negen personen te gaan kegelen. Hij beschouwt de SVO als een leuke vereniging, waarbij scheidsrechters goede steun krijgen. Dit is ook de reden waarom hij al twintig jaar lid is. We hopen daar nog veel jaren aan toe te mogen voegen en zien Rinus graag weer bij onze kienavonden!
