In gesprek met… Wim Steechs!

/in , /door

In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met Wim Steechs.

Wim Steechs kende een bijzondere jeugd. In februari 1945 werd hij geboren in Bargstedt, een plaats in de Noord-Duitse deelstaat Sleewijk-Holstein.  Na de oorlog keerden Wim en zijn familie echter terug naar Nederland, waar hij opgroeide in Horst aan de Maas. Hij is gehuwd met Jo en samen hebben ze een zoon en een dochter. Van beroep is Wim vrachtwagenchauffeur.

Doordat Wim veel van huis was, had zijn beroep ook invloed op zijn sportcarrière. Slechts geringe tijd speelde hij daarom voetbal in een caféelftal. Andere sporten heeft hij nooit gedaan. De scheidsrechtersambities van Wim ontstonden uit nood: regelmatig hielp hij jeugdteams uit als zij zelf niet over een scheidsrechter beschikten. Om ook over voldoende regelkennis te beschikken, besloot Wim op aanraden van anderen een cursus te volgen. Zo gezegd, zo gedaan, werd Wim scheidsrechter. Vanaf 1982 werd hij tevens lid van de SVO.

Tot 2006 was Wim Steechs scheidsrechter op het veld. Door lichamelijke problemen besloot hij destijds om over te stappen naar de zaal, waarin hij tot op de dag van vandaag actief is. Wim heeft warme herinneringen beleefd aan het fluiten. Zo mocht hij een O17-wedstrijd (destijds B-jeugd) leiden in de voorronde van het Nederlands Kampioenschap in Vianen. In de zaal leidde hij een kampioenswedstrijd in Nederweert, waarin zijn arbitrage onbesproken bleef. De keerzijde van de medaille heeft Wim helaas ook gekend. Bij een wedstrijd in het Genooi moest Wim onder begeleiding van het veld en na afloop van een zaalwedstrijd in Maastricht werd hij ernstig bedreigd.

Naast het fluiten kent Wim maar één andere grote hobby. Deze hobby sluit aan bij zijn voormalige beroep als vrachtwagenchauffeur, namelijk het verzamelen van miniatuurtrucks. Bij de SVO is Wim actief betrokken: we zien hem geregeld op d’n Berg, zowel op trainingsavonden als op maandagochtend voor het onderhoud aan ons clubhuis. We zijn dankbaar voor Wims passie voor de arbitrage en zijn betrokkenheid bij de vereniging. Hopelijk zien we hem daarom snel weer in Huize Unicum!

In gesprek met… Twan Keijsers

/in , /door

In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met Twan Keijsers.

Twan Keijsers, al zo’n acht jaar een actief SVO-lid, werd op de negentiende dag van deze maand in 1964 geboren in Venlo. Die stad heeft hij samen met zijn vrouw Els en zijn twee dochters verlaten en ingeruild voor het dorpse leven van Velden. Van beroep is Twan commercieel medewerker bij een staalbedrijf. Ook zijn passie voor het voetbal vindt zijn oorsprong in het Venlose: als voetballer begon hij bij VVV’03 op de Herungerberg. Later kwam Twan ook uit voor IVO uit Velden en hij werd zelfs de kantinebeheerder van deze club.

Rond zijn dertigste begon Twan met het fluiten van seniorenwedstrijden bij diezelfde voetbalvereniging IVO. Dat deed hij ongeveer acht jaar in clubverband. Omdat IVO-spelers hem veelal bij zijn voornaam bleven aanspreken, realiseerde Twan zich dat hij iets te bekend was binnen de vereniging. Dit frustreerde hem en deed hem besluiten om KNVB-scheidsrechter te worden.

In principe fluit Twan enkel seniorenwedstrijden op zondag, maar incidenteel is hij ook als leidsman te vinden bij jeugdtoernooien. Het niveau waarop Twan actief is, de standaard vierde klasse, vindt hij prima. Hij heeft zich geen doel gesteld wat betreft het te behalen niveau en geniet van al zijn wedstrijden. Waar Twan ook van geniet, zijn de trainingsavonden op donderdag. Hij is een fervent bezoeker. Tevens is Twan een paar jaar bestuurslid en zelfs secretaris van onze mooie vereniging geweest. Zijn betrokkenheid bij de vereniging is dan ook zeer te prijzen.

Zijn lidmaatschap van de SVO doet Twan dus goed. Maar zoals elke scheidsrechter weet, zijn er ook minder leuke kanten aan het leven als scheidsrechter. Zeer incidenteel, maar toch. De minst mooie herinnering aan zijn tijd als KNVB-official heeft Twan aan een wedstrijd bij SVEB in Broekhuizenvorst. Het publiek gedroeg zich alles behalve voorbeeldig en helaas sloeg dit nare gedrag over op personen in de dug-out. Een ervaring die natuurlijk alles behalve wenselijk is. Daarentegen herinnert Twan zich een wedstrijd op de Kitskensberg in Roermond als zeer positief. Hoewel EMS soms als een lastige ploeg kan worden ervaren, beleefde Twan de middag van zijn leven. Iedereen was zo positief over zijn wedstrijdleiding, dat ze hem zelfs vroegen om de week erna opnieuw te komen fluiten. Een voorbeeld van wat wél wenselijk gedrag is.

Naast zijn lidmaatschap bij de SVO is Twan in zijn vrije tijd een fanatiek lezer van boeken over pluimage. De SVO beschrijft Twan als een open en toegankelijke vereniging waar iedereen in zijn waarde wordt gelaten. En zo horen we het graag. We hopen dat Twan nog lang lid zal zijn van de SVO en dat hij nog vele jaren actief mag zijn op de Limburgse voetbalvelden.

In gesprek met… Theo Thommassen!

/in , /door

In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met Theo Thommassen.

In de editie van In gesprek met… van oktober leren we Theo Thommassen, die later deze maand 66 wordt, beter kennen. Theo is geboren te Nunhem en is van beroep vrachtwagenchauffeur. Samen met zijn vrouw Els heeft hij twee kinderen. Voordat Theo het scheidsrechtersleven instapte, voetbalde hij zelf bij een tweetal verenigingen, te weten Nunhem en Eiker Boys.

Aanvankelijk was het niet de bedoeling dat Theo bondsscheidsrechter zou worden. Zijn voetbalcarrière werd echter abrupt beëindigd door een zware beenblessure als gevolg van een bromfietsongeluk. Op doktersadvies besloot hij te stoppen met voetballen. Dat betekende nog niet meteen dat Theo het fluitje op zou pakken voor de KNVB. Maar: toen de nood aan de man was, wist men Theo te vinden. Toen de scheidsrechter geblesseerd uitviel bij een wedstrijd waar hij stond te kijken, werd Theo gevraagd om de wedstrijd uit te fluiten. Men wist namelijk dat hij geregeld lagere elftallen floot voor de club. Bij de wedstrijd was Mies Thelosen aanwezig en zij benaderde Theo na de wedstrijd met de vraag of hij geen bondsscheidsrechter wilde worden. Hij zei toe en werd op zijn 23e scheidsrechter en SVO-lid.

In 2006 stopte Theo met fluiten. Zijn zoon kreeg last van nierfalen. Om zijn leven te redden, verrichte moeder Els een heldendaad: ze stond een nier af, waardoor haar zoon genas. Tegenwoordig gaat gelukkig alles goed met de zoon van Theo en Els.

Scheidsrechter Thommassen heeft jarenlang seniorenwedstrijden gefloten. Hij bereikte met succes wat hij kon bereiken. Zijn mooiste herinnering gaat dan ook uit naar de wedstrijd Genooi – Panningen. Theo is zelf woonachtig in Panningen en destijds werd Genooi als een zeer lastige ploeg ervaren door veel scheidsrechters. Desalniettemin leverde de wedstrijd geen problemen op en werd het een leuke middag voor alle betrokkenen. Zijn minst leuke wedstrijd was in Heer. De zaterdagavond voor de wedstrijd had Theo iets te diep (lees: veel te diep) in het glaasje gekeken, waardoor hij tijdens de wedstrijd moest braken. De pers schreef dat de scheidsrechter zijn dag niet had. Dat was natuurlijk mild uitgedrukt.

In zijn vrije tijd is Theo graag actief. Hij houdt van fietsen, wandelen en op vakantie gaan. Als de tijd het toelaat is hij op donderdagen aanwezig op de trainingsavond. Op maandagochtenden is Theo geregeld betrokken bij de maandagmorgenclub, die zich bezighoudt met de housekeeping van Huize Unicum. Theo vindt de SVO een gezellige groep, waarin voldoende ruimte en waardering is voor jeugdige inbreng. Dat vinden wij ook. Bovendien zijn we ontzettend blij met zulke fijne, betrokken leden als Theo Thommassen!

In gesprek met… Peter Kierkels!

/in , /door

In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met Peter Kierkels.

Voor deze editie van ‘In gesprek met…’ is verslaggever Piet Philipsen afgereisd naar Hoofddorp, nabij Haarlem. Dit is de woonplaats van SVO-lid Peter Kierkels. Hij is gehuwd met Monique Martens en heeft samen met haar twee kinderen. Inmiddels geniet Peter van zijn welverdiende pensioen, maar voorheen was hij actief als docent wiskunde op een middelbare school.

Begin jaren ’70 werd hij lid van de SVO. U denkt wellicht: Hoe komt iemand uit Hoofddorp terecht bij een Venlose scheidsrechtersvereniging? Dat heeft ermee te maken dat Peter in 1953 is geboren in Belfeld. Zijn liefde voor voetbal begon bij de plaatselijke club Belfeldia, waar hij één wedstrijd uitkwam voor het eerste elftal. Peter vond het daarna welletjes en werd scheidsrechter, iets wat hij al vanaf zijn zestiende jaar ambieerde. Zijn doel? Hoger fluiten dan dat Belfeldia destijds speelde. De ploeg kwam uit in de tweede klasse, dus dat zou een hele opgave worden voor Peter. Des te knapper was het dan ook dat hij het schopte tot de hoofdklasse amateurs. Een prima niveau.

Het ‘toetje’ dat hij kreeg voor zijn promotie naar de hoofdklasse was ook meteen zijn mooiste wedstrijd. Dit was de wedstrijd tussen Geleen en RKVVL in 1984. Mede-SVO’er Hay Bos assisteerde Peter daarbij aan de zijlijn. Het toeschouwersaantal lag die wedstrijd tussen de drie en vier duizend. Twee minuten voor het einde van de verlenging werd de winnende treffer gescoord. Toeschouwers bestormden het veld massaal en het duurde nog tien minuten voordat het restant van de wedstrijd uitgespeeld kon worden. Helaas heeft het fluiten ook gitzwarte kanten. Dat ervaarde Peter in district West 1 tijdens de wedstrijd tussen Pancratius uit Badhoevedorp en Real Srananc uit Amsterdam. De eerste helft staakte hij tijdelijk in verband met wanordelijkheden aan de zijde van Real Srananc. In de rust had scheidsrechter Kierkels daarom een collega-scheidsrechter uit Haarlem (die bij de wedstrijd aanwezig was) gevraagd om uit voorzorgsmaatregelen de politie in te schakelen. En dat was niet voor niets, zou later blijken. De tweede helft escaleerde volledig en Peter werd van het veld geslagen door spelers van de bezoekers. De politie, die inmiddels aanwezig was, kon de daders arresteren. Peter deed aangifte en ook de KNVB trad fel op: Real Srananc werd per direct uit de competitie gehaald.

Na een geschil met de scheidsrechterscommissie van de KNVB in West 1 stopte Peter in 1995 als scheidsrechter. Desalniettemin is Peter nog altijd lid van de SVO en bestuurslid bij de scheidsrechtersvereniging Haarlem. Hij volgt de SVO op afstand en houdt nog altijd nauw contact met verschillende leden van de SVO. Het is ontzettend mooi om te horen dat de SVO ook leeft in het westen des lands. Peter, je bent altijd welkom om Huize Unicum weer eens te bezoeken!

In gesprek met… Rudy Klaassen!

/in , /door

In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met Rudy Klaassen.

Op 7 juli 1977 werd Rudy Klaassen geboren in de Noord-Limburgse stad Venray. Hij groeide echter op in het Noord-Brabantse Vinkel. Rudy is vader van twee kinderen: een dochter van elf uit zijn vorige relatie en samen met zijn vriendin heeft hij nog een zoontje van tien maanden. Van beroep werkt hij als medewerker bij de chemische dienst.

Zijn voetbalcarrière begon bij Fiducia, een voetbalvereniging uit het Brabantse De Rips. Toen Rudy naar zijn huidige woonplaats Tegelen verhuisde, werd hij lid van Sportclub Irene. In verband met zijn beperkte voetbalkwaliteiten raadde het bestuur van SC Irene hem aan om scheidsrechter te worden. Dit was niet aan dovemansoren gericht: snel werd Rudy scheidsrechter.

De carrièreswitch bevalt Rudy tot nu toe heel erg goed. Fluiten werd zijn passie. Rudy is een strever en wil het hoogst mogelijke bereiken. In april 2008 begon Rudy als scheidsrechter voor de KNVB. In de eerste drie seizoenen floot hij jeugd- én seniorenwedstrijden. Daarna besloot hij om enkel op de zondag seniorenwedstrijden te leiden als scheidsrechter. Het afgelopen seizoen is Rudy ook begonnen als assistent-scheidsrechter op zaterdag. In het komende seizoen wil hij dit gaan verbeteren tot het hoogst haalbare, maar daarnaast blijft hij het fluiten op de zondag.

De mooiste wedstrijd uit zijn geheugen is Walram 2 – Minor 3, een beslissingswedstrijd met zeshonderd man publiek en alles erop en eraan. De minst mooie ervaring is nog vrij recent. Tijdens de wedstrijd RKVCL – Jekerdal moest hij zestien gele en vier rode kaarten trekken en moest hij naderhand aangifte doen bij de politie naar aanleiding van de incidenten die plaatsvonden.

Desalniettemin blijft Rudy het fluiten en de SVO trouw. De SVO is de enigste vereniging waar hij lid van is en daar is hij trots op. Langzamerhand volgt zijn eerste jubileum als SVO’er; hij is namelijk al zeven jaar lid. Rudy, we hopen dat je nog lang lid zult zijn van onze vereniging!

In gesprek met… Theo Krijn!

/in , /door

In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met Theo Krijn.

Theo Krijn is zijn woonplaats Tegelen – ook wel bekend als ‘Plank City’ – vanaf zijn geboorte in 1946 tot nu altijd trouw gebleven. Hij en zijn vrouw Ine hebben samen één dochter. Van beroep was Theo fabriekswever, maar dat veranderde toen de fabriek failliet ging. In de tien volgende jaren werkte hij in Duitsland. In de resterende tijd tot aan zijn pensioen werkte Theo als ambtenaar bij de gemeente Tegelen, die tijdens zijn diensttijd heringedeeld werd bij de gemeente Venlo.

Alleen in het begin van zijn jeugd voetbalde Theo bij Sportclub Irene uit – natuurlijk – Tegelen. Vanaf zijn zestiende begon hij met het fluiten van jeugdwedstrijden bij deze vereniging. Op aanraden van oud-SVO’er en oud-scheidsrechter Jan Kuijpers ging Theo op tweeëntwintigjarige leeftijd senioren fluiten voor de KNVB. De aanleiding daarvan is noemenswaardig: Krijn en Kuijpers hielden een weddenschap. Als VVV zich zou handhaven in de Eredivisie zou Theo seniorenscheidsrechter worden. Het laat zich uiteraard raden wat er met VVV gebeurde dat seizoen…

Theo Krijn sprak met zichzelf af dat hij op zijn vijftigste zou stoppen als scheidsrechter. Na een achtentwintigjarig ‘dienstverband’ hield hij zich aan deze afspraak en hing hij de fluit aan de spreekwoordelijke wilgen. Eén van zijn mooiste herinneringen aan zijn tijd als scheidsrechter is de promotiewedstrijd tussen Sportclub Caberg en DBSV op een zaterdagavond in mei voor ruim vier duizend (!) toeschouwers. Een mindere herinnering heeft Theo aan de wedstrijd Centrum Boys tegen White Stars, omdat de gemoederen na afloop oververhit raakten. Er vielen helaas rake klappen. Desalniettemin heeft dat de pret van Theo in zijn hobby niet mogen drukken!

Tijdens het interview geeft Theo aan dat hij eigenlijk geen andere hobby’s of nevenfuncties heeft. Des te opvallender is het dat hij elke maandagochtend aanwezig is in ons clubhuis voor het onderhoud. Ook op donderdagavonden is Theo doorgaans aanwezig voor een gezellige babbel en een potje kaarten. Enkel wanneer hij samen met Ine op vakantie is naar Oostenrijk ontbreekt zijn aanwezigheid in Huize Unicum. Op 1 mei 2018 was Theo al vijftig jaar lid van onze scheidsrechtersvereniging. Hij draagt de vereniging een ontzettend warm hart toe, maar vindt het jammer dat de aanwas van jeugdige scheidsrechters beperkt is. We hopen dat Theo nog lang lid blijft van onze vereniging en stellen zijn inzet en betrokkenheid enorm op prijs. Geweldig, Theo!

In gesprek met… Theo Hoeben!

/in , /door

In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met Theo Hoeben.

Op 24 juli 1953 werd Theo Hoeben geboren in Blerick. Tot op heden woont hij daar nog steeds, inmiddels al geruime tijd samen met zijn vrouw Nel. De Blericknaar was gek op voetbal: hij speelde actief in een van de lagere teams van SV Blerick en was ook gediplomeerd jeugdleider bij die club. Toen Theo van Louis Saris het advies kreeg om een scheidsrechterscursus te gaan volgen, bedacht hij zich geen moment. Het fluiten werd een nieuwe passie in Theo’s leven.

In december 1980 volgde Theo Hoeben de scheidsrechtercursus. Ook meldde hij zich aan als lid van de Scheidsrechtersvereniging Venlo en Omstreken. De eerste wedstrijd die Theo floot was er een van Venlo 4, maar uiteindelijk werkte hij zich op tot de hoofdklasse. De laatste vijf jaren fluit Theo enkel nog jeugd, omdat zijn vrouw Nel er niet meer achter stond dat hij elke zondag van huis was. Zonder aarzelen besloot hij om de fluit op zaterdag op te pakken. En dat is niet het enige wat Theo in zijn leven heeft opgepakt: jarenlang was Theo bestuurslid bij de SVO. Tegenwoordig draait hij nog keukendiensten bij wat Theo zelf noemt zijn “enige vereniging”.

Zo’n vijfendertig jaar floot Theo wedstrijden, waarin hij van alles meemaakte. Een van zijn leukste wedstrijden was Gemert – UDI’19. Ruim twee duizend toeschouwers zagen scheidsrechter Hoeben toen met luide vuurwerkknallen het veld opkomen. Natuurlijk waren er ook mindere ervaringen. Een enkel voorbeeld daarvan was de wedstrijd Koningslust 1 – Venlo 2 (toen nog ‘Gennooi’). Destijds ging Theo nog op de fiets naar wedstrijden, omdat hij nog geen auto had. Tijdens de wedstrijd gebeurden er allerlei zaken die niet op een voetbalveld thuishoren. De krant vermeldde dat scheidsrechter Hoeben zijn boekje vol had. En dat was juist: de wedstrijd eindigde met vier gele kaarten en één rode kaart voor Venlo 2. Op weg naar huis was Theo bang dat men hem zou opwachten, maar gelukkig gebeurde dat niet.

Theo heeft besloten om na dit seizoen te stoppen met fluiten. Hij is dan vijfenzestig en vindt het dan welletjes. Desondanks heeft Theo aangegeven dat hij bij de SVO verbonden blijft, want hij vindt het een mooie vereniging waar hij zich thuis voelt. Wij zijn daar ontzettend blij mee en hopen Theo nog vaak te zien in Huize Unicum!

In gesprek met… Huub Lankreijer!

/in , /door

In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met Huub Lankreijer.

Huub Lankreijer, Venlonaar in hart en nieren, werd geboren op 8 september 1955. Hij is gehuwd met Marij en samen hebben ze twee kinderen en vijf kleinkinderen. Van beroep is Huub uitvoerder bij energiemaatschappij Enexis. Ook beschikt hij over een grote passie voor het voetbalspel. In eerste instantie als voetballer bij SV Blerick, waar hij vanaf de C-jeugd (Onder 15) tot en met de senioren speelde, later werd hij scheidsrechter. Vanaf 1976 bekleedde hij die laatstgenoemde functie ruim 26 jaar. Helaas moest hij de fluit aan de wilgen hangen als gevolg van lichamelijke klachten.

Leidinggeven zit in Huubs bloed: naast scheidsrechter zijn, was hij namelijk ook zeer betrokken bij scoutingvereniging Monseigneur Feron in Blerick. Bovendien werd Huub bestuurslid van de SVO in 1984, waar hij zelfs een tijd de titel ‘vicevoorzitter’ mocht dragen. Vaak was Huub de kartrekker bij innovatieve projecten binnen de vereniging. Zo nam hij de leiding op zich bij de renovatie van het clubhuis en was hij actief betrokken bij de oprichting van Vriendenclub Unicum. Tevens nam Lankreijer de organisatie van de sponsoring bij de SVO op zich en begeleidde hij twaalf jaar lang scheidsrechters. En dat is nog niet alles: Huub stelde geruime tijd SVO’ers aan bij oefenwedstrijden in de regio.

Naast het fluiten en zijn betrokkenheid bij de SVO heeft Huub Lankreijer ook andere hobby’s, zoals tijd doorbrengen met zijn kleinkinderen en – niet te vergeten – vastelaovend vieren met VG De Törvers. Huub heeft veel herinneringen overgehouden aan zijn periode als leidsman. Opmerkelijk is het dat hij de wedstrijd IVO – VVV’03, de gemeentederby, naar voren schuift als een van de mooiste herinneringen die hij heeft opgedaan. In deze wedstrijd ging namelijk alles mis: spelers, begeleiding en toeschouwers waren ontzettend boos op hem. Toch werd het die avond nog laat in de kantine van de Veldense club, doordat Huub zijn fouten na afloop ruiterlijk had toegegeven. Zo kan het dus ook! Echt nare ervaringen heeft Huub gelukkig niet meegemaakt op de velden.

Huub is nog altijd nauw betrokken bij de SVO. Zowat iedere donderdagavond is hij te vinden op ‘d’n Berg’. Hij vindt de balans tussen jong en oud een van de sterke kanten van de SVO en hij benadrukt dat het goed is om de jeugd te betrekken bij de vereniging. En daar is natuurlijk geen woord aan gelogen. We hopen een waardevol lid als Huub nog vaak te mogen begroeten in Huize Unicum!

 

Op de foto is Huub Lankreijer in actie bij de wedstrijd RKVVL – Almania, gespeeld op 24 april 1994. 

In gesprek met… Gary van der Steur!

/in , /door

In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met Gary van der Steur.

Gary van der Steur, inmiddels 62 jaar jong, werd in 1955 geboren in Bandung op het Indonesische eiland Java. Tegenwoordig woont hij in Helden samen met zijn partner Carin. Van beroep is Gary docent Nederlands op ROC De Leijgraaf. Hij geeft les op verschillende scholen in Noord-Brabant.

Op zesjarige leeftijd begon Gary met voetballen bij voetbalclub SV Braakhuizen uit Geldrop. Daarna maakte Gary een gewaagde overstap: hij ging namelijk voetballen aan de andere zijde van Sportpark De Kievit, bij concurrent VV Geldrop. Hij droeg het groen en wit tot zijn negentiende. Daarna hield Gary zich bezig met andere sporten, zoals wielrennen en hardlopen. Vanaf zijn tweeëndertigste begon hij met het fluiten van voetbalwedstrijden. Zijn aanleiding om te gaan fluiten, is noemenswaardig. Gary stond een wedstrijd van een O13-team (D-pupillen) te kijken, waarbij de vader van één van de kinderen de scheidsrechter was. Hij droeg een lange regenjas en nam als een generaal beslissingen over een afstand van meer dan vijftig meter. Een middencirkelscheids, dus. Gary had zelf geen verstand van fluiten, maar hij dacht dat hij het hoe dan ook beter kon dan de vader in kwestie.

Gary voegde daad bij woord en nam deel aan een scheidsrechterscursus in Tienray, onder leiding van onze eigen Hay Bos. Eerst floot Gary twee jaar jeugdwedstrijden voor de KNVB, waarna hij besloot om de overstap naar de senioren te maken in 1987. De mooiste wedstrijd die Gary leidde was Chevremont – Kerkrade, een wedstrijd met alles erop en eraan. De minst mooie wedstrijd die hij floot speelde zich af op een doordeweekse avond in Tegelen. Gary moest de wedstrijd staken in verband met agressie tussen spelers onderling. In 2005 stopte de Heldenaar als scheidsrechter voor de KNVB. Wel is hij nog altijd actief als verenigingsscheidsrechter bij VV Helden en als docent arbitrage voor de bond.

Bij de SVO is Gary ook erg betrokken. Hij houdt zich onder andere bezig met de waarde(n)volle club en met VC Unicum. Op de donderdagavond verzorgt hij afwisselend met Hay Bos en Sander Huijs de trainingen. In het dagelijks leven houdt Gary zich eveneens bezig met zijn hobby’s koken, hardlopen, fietsen en kamperen met fiets en tent. Hoe dan ook moge het duidelijk zijn dat de SVO een belangrijk deel uitmaakt van Gary’s leven. Hij vindt de SVO een vereniging waar iedereen met zijn eigen kwaliteiten zich inzet. En zo is het maar net. Wij zijn daarom bijzonder trots op al onze leden!

 

In gesprek met… Nico Slavenburg!

/in , /door

In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met Nico Slavenburg.

Iedereen op de Limburgse voetbalvelden kent hem: Nico Slavenburg. In 1944 werd hij geboren in Schiedam, alwaar hij werd vergezeld door maar liefst veertien(!) broers en zussen. Tegenwoordig is Nico woonachtig in Lomm. Hij heeft twee zonen en twee kleinkinderen met zijn Yvonne. De eerste vraag die deze introductie oproept, is: wat doet een Schiedammer in het Limburgse? Het antwoord daarop is dat Nico, van beroep vorkheftruckchauffeur, werk vond bij staalharderij Mamesta in Lomm. Hij werkte daar tot aan zijn pensioen.

Voetballen deed Nico in het tweede elftal van SVV Schiedam. Tijdens een wedstrijd deed de omroeper een oproep om nieuwe scheidsrechters te rekruteren. Tegen Nico werd gezegd dat dit echt iets voor hem was, maar dat hij het waarschijnlijk niet aandurfde om de fluit op te pakken. Laat dat nu net een verkeerde opmerking zijn geweest: Nico meldde zich aan voor de scheidsrechterscursus en in 1968 behaalde hij zijn diploma. Tot op heden hanteert Nico Slavenburg met heel veel plezier de fluit. Hij fluit op zowel zaterdag (jeugd) als op zondag (senioren) en is bovendien netwerker en begeleider voor de KNVB. Zijn plafond als scheidsrechter lag in de Hoofdklasse.

Nico is scheidsrechter in hart en nieren. Het omgaan met fijne mensen (voor, tijdens én na de wedstrijd) is voor hem een van de mooiste aspecten van het leiden van voetbalwedstrijden. Over mooie aspecten gesproken: de mooiste wedstrijd die hij zich herinnert is de beslissingswedstrijd tussen Vinkenslag en Heerlen op het terrein van Volharding. Minder mooie wedstrijden kent Nico – een rasoptimist – niet: “Een mindere dag heb je altijd wel eens, maar een slechte of de minst mooie wedstrijd kan ik mij niet herinneren.”

Naast het fluiten heeft Nico nog een grote passie, namelijk vissen. Eens per jaar doet hij dat met de gehele familie. U kunt zich voorstellen dat dat  een gezellige dag is met zo’n grote familie. Ook is Nico heel actief betrokken bij de spelregelwedstrijden van de COVS. Hij bereidt het spelregelteam ieder jaar weer voor op het districtskampioenschap (en hopelijk ook op het landelijk kampioenschap). Hoewel Nico op donderdagavonden geregeld op een interactieve manier probeert om de spelregels bij te brengen aan de SVO’ers, hoopt hij dat de spelregels op toch iets meer aandacht gaan krijgen in de toekomst. Verder is Nico tevreden over de SVO: “Wat een topvereniging!” De SVO is bijzonder gelukkig met actieve leden als Nico Slavenburg en hoopt nog lang van zijn diensten, passie en gezelligheid te mogen genieten.