In gesprek met… Peter Kierkels!

In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met Peter Kierkels.

Voor deze editie van ‘In gesprek met…’ is verslaggever Piet Philipsen afgereisd naar Hoofddorp, nabij Haarlem. Dit is de woonplaats van SVO-lid Peter Kierkels. Hij is gehuwd met Monique Martens en heeft samen met haar twee kinderen. Inmiddels geniet Peter van zijn welverdiende pensioen, maar voorheen was hij actief als docent wiskunde op een middelbare school.

Begin jaren ’70 werd hij lid van de SVO. U denkt wellicht: Hoe komt iemand uit Hoofddorp terecht bij een Venlose scheidsrechtersvereniging? Dat heeft ermee te maken dat Peter in 1953 is geboren in Belfeld. Zijn liefde voor voetbal begon bij de plaatselijke club Belfeldia, waar hij één wedstrijd uitkwam voor het eerste elftal. Peter vond het daarna welletjes en werd scheidsrechter, iets wat hij al vanaf zijn zestiende jaar ambieerde. Zijn doel? Hoger fluiten dan dat Belfeldia destijds speelde. De ploeg kwam uit in de tweede klasse, dus dat zou een hele opgave worden voor Peter. Des te knapper was het dan ook dat hij het schopte tot de hoofdklasse amateurs. Een prima niveau.

Het ‘toetje’ dat hij kreeg voor zijn promotie naar de hoofdklasse was ook meteen zijn mooiste wedstrijd. Dit was de wedstrijd tussen Geleen en RKVVL in 1984. Mede-SVO’er Hay Bos assisteerde Peter daarbij aan de zijlijn. Het toeschouwersaantal lag die wedstrijd tussen de drie en vier duizend. Twee minuten voor het einde van de verlenging werd de winnende treffer gescoord. Toeschouwers bestormden het veld massaal en het duurde nog tien minuten voordat het restant van de wedstrijd uitgespeeld kon worden. Helaas heeft het fluiten ook gitzwarte kanten. Dat ervaarde Peter in district West 1 tijdens de wedstrijd tussen Pancratius uit Badhoevedorp en Real Srananc uit Amsterdam. De eerste helft staakte hij tijdelijk in verband met wanordelijkheden aan de zijde van Real Srananc. In de rust had scheidsrechter Kierkels daarom een collega-scheidsrechter uit Haarlem (die bij de wedstrijd aanwezig was) gevraagd om uit voorzorgsmaatregelen de politie in te schakelen. En dat was niet voor niets, zou later blijken. De tweede helft escaleerde volledig en Peter werd van het veld geslagen door spelers van de bezoekers. De politie, die inmiddels aanwezig was, kon de daders arresteren. Peter deed aangifte en ook de KNVB trad fel op: Real Srananc werd per direct uit de competitie gehaald.

Na een geschil met de scheidsrechterscommissie van de KNVB in West 1 stopte Peter in 1995 als scheidsrechter. Desalniettemin is Peter nog altijd lid van de SVO en bestuurslid bij de scheidsrechtersvereniging Haarlem. Hij volgt de SVO op afstand en houdt nog altijd nauw contact met verschillende leden van de SVO. Het is ontzettend mooi om te horen dat de SVO ook leeft in het westen des lands. Peter, je bent altijd welkom om Huize Unicum weer eens te bezoeken!

In gesprek met… Rudy Klaassen!

In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met Rudy Klaassen.

Op 7 juli 1977 werd Rudy Klaassen geboren in de Noord-Limburgse stad Venray. Hij groeide echter op in het Noord-Brabantse Vinkel. Rudy is vader van twee kinderen: een dochter van elf uit zijn vorige relatie en samen met zijn vriendin heeft hij nog een zoontje van tien maanden. Van beroep werkt hij als medewerker bij de chemische dienst.

Zijn voetbalcarrière begon bij Fiducia, een voetbalvereniging uit het Brabantse De Rips. Toen Rudy naar zijn huidige woonplaats Tegelen verhuisde, werd hij lid van Sportclub Irene. In verband met zijn beperkte voetbalkwaliteiten raadde het bestuur van SC Irene hem aan om scheidsrechter te worden. Dit was niet aan dovemansoren gericht: snel werd Rudy scheidsrechter.

De carrièreswitch bevalt Rudy tot nu toe heel erg goed. Fluiten werd zijn passie. Rudy is een strever en wil het hoogst mogelijke bereiken. In april 2008 begon Rudy als scheidsrechter voor de KNVB. In de eerste drie seizoenen floot hij jeugd- én seniorenwedstrijden. Daarna besloot hij om enkel op de zondag seniorenwedstrijden te leiden als scheidsrechter. Het afgelopen seizoen is Rudy ook begonnen als assistent-scheidsrechter op zaterdag. In het komende seizoen wil hij dit gaan verbeteren tot het hoogst haalbare, maar daarnaast blijft hij het fluiten op de zondag.

De mooiste wedstrijd uit zijn geheugen is Walram 2 – Minor 3, een beslissingswedstrijd met zeshonderd man publiek en alles erop en eraan. De minst mooie ervaring is nog vrij recent. Tijdens de wedstrijd RKVCL – Jekerdal moest hij zestien gele en vier rode kaarten trekken en moest hij naderhand aangifte doen bij de politie naar aanleiding van de incidenten die plaatsvonden.

Desalniettemin blijft Rudy het fluiten en de SVO trouw. De SVO is de enigste vereniging waar hij lid van is en daar is hij trots op. Langzamerhand volgt zijn eerste jubileum als SVO’er; hij is namelijk al zeven jaar lid. Rudy, we hopen dat je nog lang lid zult zijn van onze vereniging!

In gesprek met… Theo Krijn!

In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met Theo Krijn.

Theo Krijn is zijn woonplaats Tegelen – ook wel bekend als ‘Plank City’ – vanaf zijn geboorte in 1946 tot nu altijd trouw gebleven. Hij en zijn vrouw Ine hebben samen één dochter. Van beroep was Theo fabriekswever, maar dat veranderde toen de fabriek failliet ging. In de tien volgende jaren werkte hij in Duitsland. In de resterende tijd tot aan zijn pensioen werkte Theo als ambtenaar bij de gemeente Tegelen, die tijdens zijn diensttijd heringedeeld werd bij de gemeente Venlo.

Alleen in het begin van zijn jeugd voetbalde Theo bij Sportclub Irene uit – natuurlijk – Tegelen. Vanaf zijn zestiende begon hij met het fluiten van jeugdwedstrijden bij deze vereniging. Op aanraden van oud-SVO’er en oud-scheidsrechter Jan Kuijpers ging Theo op tweeëntwintigjarige leeftijd senioren fluiten voor de KNVB. De aanleiding daarvan is noemenswaardig: Krijn en Kuijpers hielden een weddenschap. Als VVV zich zou handhaven in de Eredivisie zou Theo seniorenscheidsrechter worden. Het laat zich uiteraard raden wat er met VVV gebeurde dat seizoen…

Theo Krijn sprak met zichzelf af dat hij op zijn vijftigste zou stoppen als scheidsrechter. Na een achtentwintigjarig ‘dienstverband’ hield hij zich aan deze afspraak en hing hij de fluit aan de spreekwoordelijke wilgen. Eén van zijn mooiste herinneringen aan zijn tijd als scheidsrechter is de promotiewedstrijd tussen Sportclub Caberg en DBSV op een zaterdagavond in mei voor ruim vier duizend (!) toeschouwers. Een mindere herinnering heeft Theo aan de wedstrijd Centrum Boys tegen White Stars, omdat de gemoederen na afloop oververhit raakten. Er vielen helaas rake klappen. Desalniettemin heeft dat de pret van Theo in zijn hobby niet mogen drukken!

Tijdens het interview geeft Theo aan dat hij eigenlijk geen andere hobby’s of nevenfuncties heeft. Des te opvallender is het dat hij elke maandagochtend aanwezig is in ons clubhuis voor het onderhoud. Ook op donderdagavonden is Theo doorgaans aanwezig voor een gezellige babbel en een potje kaarten. Enkel wanneer hij samen met Ine op vakantie is naar Oostenrijk ontbreekt zijn aanwezigheid in Huize Unicum. Op 1 mei 2018 was Theo al vijftig jaar lid van onze scheidsrechtersvereniging. Hij draagt de vereniging een ontzettend warm hart toe, maar vindt het jammer dat de aanwas van jeugdige scheidsrechters beperkt is. We hopen dat Theo nog lang lid blijft van onze vereniging en stellen zijn inzet en betrokkenheid enorm op prijs. Geweldig, Theo!

In gesprek met… Theo Hoeben!

In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met Theo Hoeben.

Op 24 juli 1953 werd Theo Hoeben geboren in Blerick. Tot op heden woont hij daar nog steeds, inmiddels al geruime tijd samen met zijn vrouw Nel. De Blericknaar was gek op voetbal: hij speelde actief in een van de lagere teams van SV Blerick en was ook gediplomeerd jeugdleider bij die club. Toen Theo van Louis Saris het advies kreeg om een scheidsrechterscursus te gaan volgen, bedacht hij zich geen moment. Het fluiten werd een nieuwe passie in Theo’s leven.

In december 1980 volgde Theo Hoeben de scheidsrechtercursus. Ook meldde hij zich aan als lid van de Scheidsrechtersvereniging Venlo en Omstreken. De eerste wedstrijd die Theo floot was er een van Venlo 4, maar uiteindelijk werkte hij zich op tot de hoofdklasse. De laatste vijf jaren fluit Theo enkel nog jeugd, omdat zijn vrouw Nel er niet meer achter stond dat hij elke zondag van huis was. Zonder aarzelen besloot hij om de fluit op zaterdag op te pakken. En dat is niet het enige wat Theo in zijn leven heeft opgepakt: jarenlang was Theo bestuurslid bij de SVO. Tegenwoordig draait hij nog keukendiensten bij wat Theo zelf noemt zijn “enige vereniging”.

Zo’n vijfendertig jaar floot Theo wedstrijden, waarin hij van alles meemaakte. Een van zijn leukste wedstrijden was Gemert – UDI’19. Ruim twee duizend toeschouwers zagen scheidsrechter Hoeben toen met luide vuurwerkknallen het veld opkomen. Natuurlijk waren er ook mindere ervaringen. Een enkel voorbeeld daarvan was de wedstrijd Koningslust 1 – Venlo 2 (toen nog ‘Gennooi’). Destijds ging Theo nog op de fiets naar wedstrijden, omdat hij nog geen auto had. Tijdens de wedstrijd gebeurden er allerlei zaken die niet op een voetbalveld thuishoren. De krant vermeldde dat scheidsrechter Hoeben zijn boekje vol had. En dat was juist: de wedstrijd eindigde met vier gele kaarten en één rode kaart voor Venlo 2. Op weg naar huis was Theo bang dat men hem zou opwachten, maar gelukkig gebeurde dat niet.

Theo heeft besloten om na dit seizoen te stoppen met fluiten. Hij is dan vijfenzestig en vindt het dan welletjes. Desondanks heeft Theo aangegeven dat hij bij de SVO verbonden blijft, want hij vindt het een mooie vereniging waar hij zich thuis voelt. Wij zijn daar ontzettend blij mee en hopen Theo nog vaak te zien in Huize Unicum!

In gesprek met… Huub Lankreijer!

In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met Huub Lankreijer.

Huub Lankreijer, Venlonaar in hart en nieren, werd geboren op 8 september 1955. Hij is gehuwd met Marij en samen hebben ze twee kinderen en vijf kleinkinderen. Van beroep is Huub uitvoerder bij energiemaatschappij Enexis. Ook beschikt hij over een grote passie voor het voetbalspel. In eerste instantie als voetballer bij SV Blerick, waar hij vanaf de C-jeugd (Onder 15) tot en met de senioren speelde, later werd hij scheidsrechter. Vanaf 1976 bekleedde hij die laatstgenoemde functie ruim 26 jaar. Helaas moest hij de fluit aan de wilgen hangen als gevolg van lichamelijke klachten.

Leidinggeven zit in Huubs bloed: naast scheidsrechter zijn, was hij namelijk ook zeer betrokken bij scoutingvereniging Monseigneur Feron in Blerick. Bovendien werd Huub bestuurslid van de SVO in 1984, waar hij zelfs een tijd de titel ‘vicevoorzitter’ mocht dragen. Vaak was Huub de kartrekker bij innovatieve projecten binnen de vereniging. Zo nam hij de leiding op zich bij de renovatie van het clubhuis en was hij actief betrokken bij de oprichting van Vriendenclub Unicum. Tevens nam Lankreijer de organisatie van de sponsoring bij de SVO op zich en begeleidde hij twaalf jaar lang scheidsrechters. En dat is nog niet alles: Huub stelde geruime tijd SVO’ers aan bij oefenwedstrijden in de regio.

Naast het fluiten en zijn betrokkenheid bij de SVO heeft Huub Lankreijer ook andere hobby’s, zoals tijd doorbrengen met zijn kleinkinderen en – niet te vergeten – vastelaovend vieren met VG De Törvers. Huub heeft veel herinneringen overgehouden aan zijn periode als leidsman. Opmerkelijk is het dat hij de wedstrijd IVO – VVV’03, de gemeentederby, naar voren schuift als een van de mooiste herinneringen die hij heeft opgedaan. In deze wedstrijd ging namelijk alles mis: spelers, begeleiding en toeschouwers waren ontzettend boos op hem. Toch werd het die avond nog laat in de kantine van de Veldense club, doordat Huub zijn fouten na afloop ruiterlijk had toegegeven. Zo kan het dus ook! Echt nare ervaringen heeft Huub gelukkig niet meegemaakt op de velden.

Huub is nog altijd nauw betrokken bij de SVO. Zowat iedere donderdagavond is hij te vinden op ‘d’n Berg’. Hij vindt de balans tussen jong en oud een van de sterke kanten van de SVO en hij benadrukt dat het goed is om de jeugd te betrekken bij de vereniging. En daar is natuurlijk geen woord aan gelogen. We hopen een waardevol lid als Huub nog vaak te mogen begroeten in Huize Unicum!

 

Op de foto is Huub Lankreijer in actie bij de wedstrijd RKVVL – Almania, gespeeld op 24 april 1994. 

In gesprek met… Gary van der Steur!

In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met Gary van der Steur.

Gary van der Steur, inmiddels 62 jaar jong, werd in 1955 geboren in Bandung op het Indonesische eiland Java. Tegenwoordig woont hij in Helden samen met zijn partner Carin. Van beroep is Gary docent Nederlands op ROC De Leijgraaf. Hij geeft les op verschillende scholen in Noord-Brabant.

Op zesjarige leeftijd begon Gary met voetballen bij voetbalclub SV Braakhuizen uit Geldrop. Daarna maakte Gary een gewaagde overstap: hij ging namelijk voetballen aan de andere zijde van Sportpark De Kievit, bij concurrent VV Geldrop. Hij droeg het groen en wit tot zijn negentiende. Daarna hield Gary zich bezig met andere sporten, zoals wielrennen en hardlopen. Vanaf zijn tweeëndertigste begon hij met het fluiten van voetbalwedstrijden. Zijn aanleiding om te gaan fluiten, is noemenswaardig. Gary stond een wedstrijd van een O13-team (D-pupillen) te kijken, waarbij de vader van één van de kinderen de scheidsrechter was. Hij droeg een lange regenjas en nam als een generaal beslissingen over een afstand van meer dan vijftig meter. Een middencirkelscheids, dus. Gary had zelf geen verstand van fluiten, maar hij dacht dat hij het hoe dan ook beter kon dan de vader in kwestie.

Gary voegde daad bij woord en nam deel aan een scheidsrechterscursus in Tienray, onder leiding van onze eigen Hay Bos. Eerst floot Gary twee jaar jeugdwedstrijden voor de KNVB, waarna hij besloot om de overstap naar de senioren te maken in 1987. De mooiste wedstrijd die Gary leidde was Chevremont – Kerkrade, een wedstrijd met alles erop en eraan. De minst mooie wedstrijd die hij floot speelde zich af op een doordeweekse avond in Tegelen. Gary moest de wedstrijd staken in verband met agressie tussen spelers onderling. In 2005 stopte de Heldenaar als scheidsrechter voor de KNVB. Wel is hij nog altijd actief als verenigingsscheidsrechter bij VV Helden en als docent arbitrage voor de bond.

Bij de SVO is Gary ook erg betrokken. Hij houdt zich onder andere bezig met de waarde(n)volle club en met VC Unicum. Op de donderdagavond verzorgt hij afwisselend met Hay Bos en Sander Huijs de trainingen. In het dagelijks leven houdt Gary zich eveneens bezig met zijn hobby’s koken, hardlopen, fietsen en kamperen met fiets en tent. Hoe dan ook moge het duidelijk zijn dat de SVO een belangrijk deel uitmaakt van Gary’s leven. Hij vindt de SVO een vereniging waar iedereen met zijn eigen kwaliteiten zich inzet. En zo is het maar net. Wij zijn daarom bijzonder trots op al onze leden!

 

In gesprek met… Nico Slavenburg!

In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met Nico Slavenburg.

Iedereen op de Limburgse voetbalvelden kent hem: Nico Slavenburg. In 1944 werd hij geboren in Schiedam, alwaar hij werd vergezeld door maar liefst veertien(!) broers en zussen. Tegenwoordig is Nico woonachtig in Lomm. Hij heeft twee zonen en twee kleinkinderen met zijn Yvonne. De eerste vraag die deze introductie oproept, is: wat doet een Schiedammer in het Limburgse? Het antwoord daarop is dat Nico, van beroep vorkheftruckchauffeur, werk vond bij staalharderij Mamesta in Lomm. Hij werkte daar tot aan zijn pensioen.

Voetballen deed Nico in het tweede elftal van SVV Schiedam. Tijdens een wedstrijd deed de omroeper een oproep om nieuwe scheidsrechters te rekruteren. Tegen Nico werd gezegd dat dit echt iets voor hem was, maar dat hij het waarschijnlijk niet aandurfde om de fluit op te pakken. Laat dat nu net een verkeerde opmerking zijn geweest: Nico meldde zich aan voor de scheidsrechterscursus en in 1968 behaalde hij zijn diploma. Tot op heden hanteert Nico Slavenburg met heel veel plezier de fluit. Hij fluit op zowel zaterdag (jeugd) als op zondag (senioren) en is bovendien netwerker en begeleider voor de KNVB. Zijn plafond als scheidsrechter lag in de Hoofdklasse.

Nico is scheidsrechter in hart en nieren. Het omgaan met fijne mensen (voor, tijdens én na de wedstrijd) is voor hem een van de mooiste aspecten van het leiden van voetbalwedstrijden. Over mooie aspecten gesproken: de mooiste wedstrijd die hij zich herinnert is de beslissingswedstrijd tussen Vinkenslag en Heerlen op het terrein van Volharding. Minder mooie wedstrijden kent Nico – een rasoptimist – niet: “Een mindere dag heb je altijd wel eens, maar een slechte of de minst mooie wedstrijd kan ik mij niet herinneren.”

Naast het fluiten heeft Nico nog een grote passie, namelijk vissen. Eens per jaar doet hij dat met de gehele familie. U kunt zich voorstellen dat dat  een gezellige dag is met zo’n grote familie. Ook is Nico heel actief betrokken bij de spelregelwedstrijden van de COVS. Hij bereidt het spelregelteam ieder jaar weer voor op het districtskampioenschap (en hopelijk ook op het landelijk kampioenschap). Hoewel Nico op donderdagavonden geregeld op een interactieve manier probeert om de spelregels bij te brengen aan de SVO’ers, hoopt hij dat de spelregels op toch iets meer aandacht gaan krijgen in de toekomst. Verder is Nico tevreden over de SVO: “Wat een topvereniging!” De SVO is bijzonder gelukkig met actieve leden als Nico Slavenburg en hoopt nog lang van zijn diensten, passie en gezelligheid te mogen genieten.

In gesprek met… El Holthuisen!

In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met El Holthuisen.

Op 24 oktober 1951 werd El Holthuisen geboren in Velden. Op dat moment had nog niemand verwacht dat El zo’n tien jaar lang in het zwarte pak op de Limburgse voetbalvelden zou staan. Haar carrière als scheidsrechter is inmiddels voorbij, maar ze is nog altijd samenwonend met haar partner Hans Fransen. El heeft twee kinderen en drie kleinkinderen. Ook speelt ze met veel passie de trompet bij joekskapel Wach Effe uit Velden.

Buiten dat El huismoeder was en zorg droeg voor haar man en kinderen, werkte ze ook nog in de horeca en was ze zo’n dertig jaar in dienst bij de Sociale Verzekeringsbank. Bovendien besteedde El veel tijd aan sporten. Ze deed aan volleybal, badminton en voetbal. Jarenlang speelde El in het damesteam van IVO uit Velden. Toen ze stopte met voetballen, bleef El wel nog aan als leidster van het team. Langzamerhand kwam de gedachte om te gaan fluiten op. Fluiten lijkt mij ook wel wat, dacht El. En zo geschiedde. Ze floot dameswedstrijden en A-jeugdwedstrijden (Onder 19) totdat gezondheidsproblemen in de familiekring roet in het eten gooiden. Door de vele afspraken in het Radboudziekenhuis in Nijmegen heeft El besloten om te stoppen met fluiten.

Al met al heeft El Holthuisen toch zo’n tien jaar lang wedstrijden gefloten. Nog altijd is ze lid van de SVO, inmiddels al bijna vijftig jaar. Zoals iedere scheidsrechter zal beamen, zijn er fijne en minder fijne wedstrijden. Ook El kan daarover meepraten. Ze ervaarde de wedstrijden van haar eigen damesteam vaak als minder prettig, omdat de dames van mening waren dat El streng floot. Over haar hoogtepunt vertelt ze met een brede glimlach: een oefenwedstrijd van het vroegere Venlo 1 herenteam uit het Genooi. Achteraf in de kantine bleek dat El haar mannetje had gestaan; ze kreeg zelfs een aanbod om een Perzisch tapijt te kopen. Wellicht kunnen de ouderen onder u zich daar nog iets bij voorstellen…

Bij de SVO op d’n berg had El het altijd naar haar zin. Ze vond het bijzonder leuk om de coopertest te lopen met scheidsrechters als Carl Bentlage. El benadrukt dat ze graag nog eens op donderdag de clubavond wil bezoeken om te kijken welke mensen ze nog kent na een lange tijd van afwezigheid in Huize Unicum. Wij zien haar graag een keer verschijnen. De koffie staat klaar, El!

In gesprek met… Job van Helden!

In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met Job van Helden.

De familie Van Helden uit Arcen heeft twee zoons, waarvan ons lid Job, geboren op 22 januari 1997, de oudste is. Het feit dat Job een voetbaldier is, komt echter niet van binnen de familie: zijn vader heeft maar twee jaar gevoetbald. Zelf voetbalde Job daarentegen al vanaf zijn zevende bij de lokale voetbalvereniging DEV-Arcen. Inmiddels speelt hij bij de selectie van die club.

Tijdens een maatschappelijke stage op zijn middelbare school kreeg Job de mogelijkheid om de cursus juniorscheidsrechter (de huidige cursus Verenigingsscheidsrechter) te volgen. Zonder aarzelen nam hij deel en hij voltooide de cursus glansrijk. Tegenwoordig studeert Job Commerciële Economie aan de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen (HAN), zodat hij in de toekomst actief kan zijn in de marketingsector. Maar naast school en zelf voetballen heeft Job in de afgelopen jaren ook het fluitje opgepakt. Hoofdzakelijk fluit hij O19-, O17- en O15-wedstrijden bij zijn club DEV en – afhankelijk van zijn eigen voetbalschema – zo nu en dan ook seniorenwedstrijden.

Ondanks dat Job nog niet zo lang als scheidsrechter actief is, beleefde de ‘man in het (spreekwoordelijke) zwart’ toch een grote gebeurtenis op het veld. Op 22 november 2017 ontving zijn club DEV Arcen het KNVB-ARAG FairPlay Certificate, ter verdienste van het succesvolle scheidsrechtersbeleid van de club. Bij de uitreiking van dit certificaat hoorde ook een headsetclinic onder leiding van Eredivisiescheidsrechter (en SVO-lid!) Ed Janssen. Voor Job betekende deze clinic dat hij een wedstrijd mocht fluiten onder begeleiding van Ed Janssen, die hem constant voorzag van adviezen en tips via de headset. In het begin van de wedstrijd was Job behoorlijk zenuwachtig, maar Ed Janssen speelde daar goed op in. Zo vroeg hij Job om eens te lachen en te zwaaien naar zijn vrienden tussen de toeschouwers. Zo was het ijs snel gebroken. Voor Job was de ervaring onvergetelijk en hij ontving vele complimenten na afloop van het duel.

De headsetclinic van Ed Janssen was voor Job de directe aanleiding om deel te nemen aan de SOIII-cursus (de huidige BOS-cursus) en zo zijn ambities als scheidsrechter na te jagen. In de toekomst wil Job standaardelftallen bij de senioren gaan fluiten, maar eerst wil hij beginnen met het fluiten van jeugdwedstrijden voor de KNVB. Naar eigen zeggen is Job heel hartelijk ontvangen tijdens zijn eerste training bij de SVO. Na afloop ontving hij traditiegetrouw het ‘Brammetje’. De SVO hoopt in de nabije toekomst nog veel jeugdige scheidsrechters zoals Job op haar ledenlijst bij te mogen schrijven. En van Job, daar gaan we vast en zeker nog veel van horen…!

 

Op de foto leidt Job een jeugdwedstrijd tussen VVV-Venlo en FC Volendam in Stadion De Koel. 

In gesprek met… Jan Vermeer!

In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met Jan Vermeer.

Jan Vermeer werd op 27 augustus 1954 geboren in Venlo. Zijn vader, Bert Vermeer, is wellicht nog bij velen bekend als oud-scheidsrechter. Nog altijd woont Jan in zijn stad Venlo. Tegenwoordig samen met zijn vrouw Cis. Zij zijn de trotse ouders van twee kinderen en de nóg trotsere opa en oma van twee kleinkinderen. Van beroep is Jan servicemedewerker bij een zorggroep.

Vanaf zijn tiende voetbalde Jan bij voetbalvereniging VOS. Op zijn achttiende stopte hij echter met voetballen, omdat dit fysiek te zwaar werd. Mede door het toedoen van vader Bert besloot Jan om de wei vanaf dat moment in te stappen als scheidsrechter. Het mooie aan fluiten vindt Jan dat hij om mag gaan met een divers gezelschap aan mensen. Bovendien is Jan een voetbaldier in hart en nieren. Hij is blij dat hij met fluiten heeft kunnen bereiken, wat hij als voetballer nooit had gekund, namelijk de top van het amateurvoetbal. Later werd Jan assistent-scheidsrechter. Tegenwoordig is hij alleen nog actief op zaterdag bij jeugdwedstrijden.

De omgang met zo veel mensen door heel Nederland heeft Jans maatschappelijk leven behoorlijk verrijkt. De drie wedstrijden die hem extra goed zijn bijgebleven, werden alle gespeeld om het Nederlands Kampioenschap voor amateurs, te weten Appingedam – SC Feyenoord, RKVV Stevo – SV Tonego en Elinkwijk – Hollandia. Ook de openingswedstrijd van de regionale competitie Wittenhorst – Venray staat nog altijd in Jans geheugen gegrift. Het bijzondere was dat Wittenhorst was gepromoveerd en Venray was gedegradeerd naar de eerste klasse. De wedstrijd werd bezocht door ruim drie duizend toeschouwers! Maar naast goede wedstrijden, bestaan er helaas ook mindere. Jan noemt bijvoorbeeld de wedstrijd Heksenberg – Heerlen Sport. Hij zat er zelf niet lekker in en dat werd hem daarnaast onmogelijk gemaakt door het gedrag van de spelers.

Jan geeft aan geen hobby’s te hebben naast het fluiten, maar onze razende reporter Piet Philipsen weet te vertellen dat de vastelaovend maanden van te voren dikgedrukt en dubbel onderstreept in Jans agenda staat. In ieder geval mag  blijken dat de SVO voor Jan erg belangrijk is. Vijfentwintig jaar lang bekleedde hij een bestuursfunctie. Daarnaast waren en zijn de donderdagavonden heilig voor hem, want de trainingen en de omgang met alle leden vindt Jan heel belangrijk. Ook de afsluiting van de trainingsavond in het clubgebouw slaat Jan zelden over. De SVO is ontzettend blij met leden zoals Jan en hoopt nog lang van zijn aanwezigheid te mogen genieten!