In gesprek met… Theo Hoeben!

In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met Theo Hoeben.

Op 24 juli 1953 werd Theo Hoeben geboren in Blerick. Tot op heden woont hij daar nog steeds, inmiddels al geruime tijd samen met zijn vrouw Nel. De Blericknaar was gek op voetbal: hij speelde actief in een van de lagere teams van SV Blerick en was ook gediplomeerd jeugdleider bij die club. Toen Theo van Louis Saris het advies kreeg om een scheidsrechterscursus te gaan volgen, bedacht hij zich geen moment. Het fluiten werd een nieuwe passie in Theo’s leven.

In december 1980 volgde Theo Hoeben de scheidsrechtercursus. Ook meldde hij zich aan als lid van de Scheidsrechtersvereniging Venlo en Omstreken. De eerste wedstrijd die Theo floot was er een van Venlo 4, maar uiteindelijk werkte hij zich op tot de hoofdklasse. De laatste vijf jaren fluit Theo enkel nog jeugd, omdat zijn vrouw Nel er niet meer achter stond dat hij elke zondag van huis was. Zonder aarzelen besloot hij om de fluit op zaterdag op te pakken. En dat is niet het enige wat Theo in zijn leven heeft opgepakt: jarenlang was Theo bestuurslid bij de SVO. Tegenwoordig draait hij nog keukendiensten bij wat Theo zelf noemt zijn “enige vereniging”.

Zo’n vijfendertig jaar floot Theo wedstrijden, waarin hij van alles meemaakte. Een van zijn leukste wedstrijden was Gemert – UDI’19. Ruim twee duizend toeschouwers zagen scheidsrechter Hoeben toen met luide vuurwerkknallen het veld opkomen. Natuurlijk waren er ook mindere ervaringen. Een enkel voorbeeld daarvan was de wedstrijd Koningslust 1 – Venlo 2 (toen nog ‘Gennooi’). Destijds ging Theo nog op de fiets naar wedstrijden, omdat hij nog geen auto had. Tijdens de wedstrijd gebeurden er allerlei zaken die niet op een voetbalveld thuishoren. De krant vermeldde dat scheidsrechter Hoeben zijn boekje vol had. En dat was juist: de wedstrijd eindigde met vier gele kaarten en één rode kaart voor Venlo 2. Op weg naar huis was Theo bang dat men hem zou opwachten, maar gelukkig gebeurde dat niet.

Theo heeft besloten om na dit seizoen te stoppen met fluiten. Hij is dan vijfenzestig en vindt het dan welletjes. Desondanks heeft Theo aangegeven dat hij bij de SVO verbonden blijft, want hij vindt het een mooie vereniging waar hij zich thuis voelt. Wij zijn daar ontzettend blij mee en hopen Theo nog vaak te zien in Huize Unicum!