Archief voor categorie: In gesprek met

In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met Louis Saris.

Machinemonteur Louis Saris is op 4 april 1948 geboren te Blerick. Tot op heden woont hij nog altijd in dat stadsdeel van Venlo met zijn vrouw Bea. Samen hebben ze twee zoons. Van zijn tiende tot en met zijn eenentwintigste levensjaar voetbalde Louis bij SVB Blerick, een club waarvan hij anno 2019 nog steeds lid van is.

Op zijn eenentwintigste raakte Louis geblesseerd, waardoor hij niet meer kon voetballen. Op advies van voormalig scheidsrechter Leo Verlinden nam Louis deel aan de scheidsrechtercursus. Met succes, want hij floot wedstrijden tot 1994. In dat jaar kreeg hij een auto-ongeluk, waar hij een lichamelijk mankement aan overhield. Hij kon niet meer functioneren als scheidsrechter en dus moest Louis de fluit aan de wilgen hangen. Hij heeft zowel junioren- als seniorenwedstrijden gefloten voor de KNVB.

Mooie herinneringen heeft Louis aan de wedstrijd Fortuna Sittardia A1 – Helden A1 (tegenwoordig onder negentien). Dit was de finale van het jeugdkampioenschap en werd gespeeld in Stadion De Koel. Een minder leuke herinnering brengt Louis bij de wedstrijd EWC 2 – Resia 2. Scheidsrechter Saris moest drie gele en twee rode kaarten tonen. Naar aanleiding daarvan werd hij bedreigd: een persoon zei tegen hem dat hij hem buiten de poort zou opwachten na afloop van de wedstrijd. Deze persoon hield zich aan zijn woord en wachtte Louis na de wedstrijd op bij zijn bromfiets. Toen het op een gevecht aankwam, pakte Louis de spin waarmee de tas achterop de bromfiets gemaakt kon worden. De persoon hield zich toch maar gedeisd en vertrok vluchtig.

In zijn vrije tijd doet Louis veel aan lezen, wandelen en fietsen. Iedere donderdagmiddag biljart hij met een clubje. Daarnaast verricht hij al jaren hand- en spandiensten bij de SVO. Over het wel en wee van de SVO gesproken, stelt Louis dat de club veel snelle veranderingen doormaakt, maar wel in de positieve zin van het woord. We zijn daar erg blij mee en hopen dat Louis nog jaren te zien is in ons Huize Unicum.

In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met Geert Cox.

Geert Cox is op 5 april 1980 geboren in Meijel. Van beroep is hij logistiek planner. Hij is getrouwd met Pomme en heeft samen met haar twee jongens. Na tien jaar in Venlo te hebben gewoond, is Geert met zijn gezin teruggekeerd naar het oude, vertrouwde Meijel.

Tussen zijn vijfde en tweeëntwintigste heeft Geert altijd gevoetbald bij de voetbalvereniging van Meijel, RKMSV. Daar was hij ook enkele jaren jeugdleider. Hij miste als voetballer bij RKMSV echter de druk om te presteren. Toen zijn grote voorbeeld en dorpsgenoot Ed Janssen promoveerde naar de C-lijst, wilde Geert dit ook nastreven. Geert is toen jeugd en senioren gaan fluiten, maar stopte na een tijdje bij de jeugd. Dit had ermee te maken dat hij het verschil tussen jeugd en senioren te groot vond. Uiteindelijk realiseerde Geert dat hij het niveau van Ed Janssen niet kon bereiken. Toen hij zijn persoonlijke top had behaald, gaf hij daarom de voorkeur aan zijn maatschappelijke carrière. Door onder andere zijn streefgedrag heeft Geert heel wat bereikt als scheidsrechter.

Na afloop van seizoen 2016/2017 is Geert gestopt met fluiten, mede doordat Pomme in verwachting was van hun tweede kindje. Zijn prioriteit kwam daardoor steeds meer bij het gezinsleven te liggen.

Een wedstrijd die indruk op hem maakte, was bijvoorbeeld de zaterdagavondderby tussen SVC 2000 en EMS in Roermond, onder het toeziend oog van 1.600 toeschouwers. Ook de oefenwedstrijd PSV – MVV in het Philips Stadion zal Geert altijd bijblijven. De minder leuke wedstrijden die hij floot, zaten aan het begin van zijn scheidsrechterscarrière bij de lager geklasseerde elftallen met slecht ontvangst en slechte begeleiding.

Tegenwoordig is Geert vicevoorzitter van onze SVO en bemant hij de elftalcommissie. SVO-lid is Geert sinds 2002. Naast het voetbal is hij altijd in voor leuke gezinsactiviteiten, maar ook voor het werpen van de hengel en het fanatieke tafeltennissen met de collega’s op zijn werk. Geert beschouwt de SVO als een fantastische vereniging, waarin alle leden in hun waarde worden gelaten en open staan voor elkaar. Met zulke mooie woorden zijn we het uiteraard roerend eens. We hopen dat Geert zich nog lang actief blijft inzetten voor onze mooie vereniging!

In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met Peter van Heugten.

Tegelnaar Peter van Heugten werd geboren in juni van het jaar 1958. Van beroep is hij transportplanner. Samen met zijn vrouw Mieke is hij later verhuisd naar Helden en tegenwoordig woonachtig in Grashoek. In die laatste twee dorpen was Peter ook actief als voetballer voor de plaatselijke voetbalvereniging. Door knieproblemen moest hij stoppen met voetballen. Om toch bij de sport betrokken te blijven, besloot Peter rond zijn dertigste om een carrière als scheidsrechter op te starten.

Hij floot zo’n vijfentwintig jaar wedstrijden. Uiteindelijk gooide zijn versleten knie ook bij deze hobby roet in het eten. Hij ging onder het mes voor een kunstknie, maar daar heeft hij weinig plezier aan beleefd als gevolg van een medische fout. Uiteindelijk is Peter nogmaals geopereerd voor een nieuwe knie. Deze operatie slaagde wel en tot op heden ‘loopt’ alles naar wens.

Van Heugten floot zowel jeugd als senioren. Daarnaast was hij trainer bij onze SVO en bij de jeugd van SV Grashoek. Bij deze vereniging zit hij ook in de scheidsrechterscommissie. Bovendien is Peter ook een gecertificeerd begeleider van de KNVB. Een echte duizendpoot dus!

Zijn mooiste herinnering heeft Peter aan de wedstrijd Deurne – Geldrop. Hij was aangesteld als assistent-scheidsrechter, maar mocht na twintig minuten binnen de lijnen aantreden als scheidsrechter in verband met een blessure van de aanvankelijk aangestelde arbiter. Minder leuk was zijn allereerste aanstelling voor de KNVB: Venlo 2 – BEVO 2. Tijdens de wedstrijd schoot een speler een vrije schop loeihard tegen zijn achterhoofd en ging hij tegen de vlakte. Een speler van Venlo vroeg nog hoe het met hem ging. Toen Peter dit beantwoordde met een positief geluid, reageerde de speler met “Oh, dan kunnen we weer verder met voetballen!” Een ander vervelend moment is afkomstig uit de wedstrijd Swalmen – Helden. Na de wedstrijd werd hij bedreigd door een toeschouwer van Swalmen. Het bestuur van die vereniging bood hem echter geen enkele bescherming. Heel vervelend!

Hobby’s van Peter zijn lezen en muziek (met name blues). Hij is al lid van de SVO vanaf 1988 en is erg enthousiast over onze vereniging, waar – volgens Peter – het sociale aspect hoog in het vaandel staat. Dat zijn we helemaal met Peter eens en hopen hem nog vaak te mogen begroeten in Huize Unicum.

 

In gesprek met… Toon Jacobs

In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met Toon Jacobs.

Op 24 april 1939 werd Toon Jacobs ‘oppe Ruiver’ geboren. Voor lange tijd was hij gehuwd, maar zijn geliefde vrouw overleed veel te vroeg in 2000. Toon heeft twee zoons en tegenwoordig heeft hij een latrelatie met Lies Saelmans. Hij met pensioen, maar was voorheen werkend in diverse sectoren. Het laatste beroep dat hij uitoefende was dat van verificateur bij de ziektewet. Hij controleerde toen de echtheid van opgaven.

Wat zijn sportcarrière betreft, heeft Toon gevoetbald bij VV Reuver. Dat deed hij tot zijn achtentwintigste. Daarna kreeg hij een heupblessure die hem noopte om te stoppen. Vervolgens nam hij nog twee seizoenen de rol van clubassistent-scheidsrechter op zich. Dit beviel hem eigenlijk niet zo en derhalve besloot hij om zich aan te melden als KNVB-scheidsrechter. Dit heeft hij gedaan tot de leeftijd van achtenveertig jaar. Hij bereikte toen de leeftijdsgrens, waardoor hij verplicht moest stoppen. Hij kreeg echter dispensatie van de voetbalbond waarmee hij nog twee jaar actief mocht zijn als assistent-scheidsrechter in de hoofdklasse voor amateurs en reserve-elftallen van betaald voetbalorganisaties. Dit heeft hij met veel plezier gedaan.

Zijn mooiste herinnering brengt ons bij een beslissingswedstrijd om het kampioenschap op neutraal terrein in Gulpen tussen twee Zuid-Limburgse ploegen. Zijn minst leuke herinnering aan het fluiten vond plaats bij een duel tussen de lagere elftallen van Panningen tegen Baarlo. Door een ongelukkige samenloop van omstandigheden liep een speler een dubbele beenbreuk op. Toen de ambulance op zich liet wachten, moest Toon de wedstrijd helaas staken. Later bleek dat de ambulance naar het verkeerde sportcomplex was gereden. Al met al een vervelende ervaring voor alle betrokkenen.

Toon vindt de SVO een keurige club, niet alleen op sportgebied, maar ook wat saamhorigheid en collegialiteit betreft. Verschillende jaren was hij secretaris van de vereniging; dit geeft maar aan hoe betrokken Toon is bij de vereniging. Dit jaar viert hij bovendien zijn vijftigjarig lidmaatschap. En dat zullen we zeker gaan vieren, hulde!

In deze rubriek interviewt onze eigen Piet Philipsen maandelijks SVO-leden. Deze maand gaat hij in gesprek met Twan Keijsers.

Twan Keijsers, al zo’n acht jaar een actief SVO-lid, werd op de negentiende dag van deze maand in 1964 geboren in Venlo. Die stad heeft hij samen met zijn vrouw Els en zijn twee dochters verlaten en ingeruild voor het dorpse leven van Velden. Van beroep is Twan commercieel medewerker bij een staalbedrijf. Ook zijn passie voor het voetbal vindt zijn oorsprong in het Venlose: als voetballer begon hij bij VVV’03 op de Herungerberg. Later kwam Twan ook uit voor IVO uit Velden en hij werd zelfs de kantinebeheerder van deze club.

Rond zijn dertigste begon Twan met het fluiten van seniorenwedstrijden bij diezelfde voetbalvereniging IVO. Dat deed hij ongeveer acht jaar in clubverband. Omdat IVO-spelers hem veelal bij zijn voornaam bleven aanspreken, realiseerde Twan zich dat hij iets te bekend was binnen de vereniging. Dit frustreerde hem en deed hem besluiten om KNVB-scheidsrechter te worden.

In principe fluit Twan enkel seniorenwedstrijden op zondag, maar incidenteel is hij ook als leidsman te vinden bij jeugdtoernooien. Het niveau waarop Twan actief is, de standaard vierde klasse, vindt hij prima. Hij heeft zich geen doel gesteld wat betreft het te behalen niveau en geniet van al zijn wedstrijden. Waar Twan ook van geniet, zijn de trainingsavonden op donderdag. Hij is een fervent bezoeker. Tevens is Twan een paar jaar bestuurslid en zelfs secretaris van onze mooie vereniging geweest. Zijn betrokkenheid bij de vereniging is dan ook zeer te prijzen.

Zijn lidmaatschap van de SVO doet Twan dus goed. Maar zoals elke scheidsrechter weet, zijn er ook minder leuke kanten aan het leven als scheidsrechter. Zeer incidenteel, maar toch. De minst mooie herinnering aan zijn tijd als KNVB-official heeft Twan aan een wedstrijd bij SVEB in Broekhuizenvorst. Het publiek gedroeg zich alles behalve voorbeeldig en helaas sloeg dit nare gedrag over op personen in de dug-out. Een ervaring die natuurlijk alles behalve wenselijk is. Daarentegen herinnert Twan zich een wedstrijd op de Kitskensberg in Roermond als zeer positief. Hoewel EMS soms als een lastige ploeg kan worden ervaren, beleefde Twan de middag van zijn leven. Iedereen was zo positief over zijn wedstrijdleiding, dat ze hem zelfs vroegen om de week erna opnieuw te komen fluiten. Een voorbeeld van wat wél wenselijk gedrag is.

Naast zijn lidmaatschap bij de SVO is Twan in zijn vrije tijd een fanatiek lezer van boeken over pluimage. De SVO beschrijft Twan als een open en toegankelijke vereniging waar iedereen in zijn waarde wordt gelaten. En zo horen we het graag. We hopen dat Twan nog lang lid zal zijn van de SVO en dat hij nog vele jaren actief mag zijn op de Limburgse voetbalvelden.